wtorek,
Obrona Huty Starej
16 listopada 1943 roku ośrodek samoobrony we wsi Huta Stara na Wołyniu zaatakowały oddziały UPA.
Oddziały Armii Krajowej na Wołyniu znajdowały się w bardzo trudnej sytuacji. Ich wrogiem były nie tylko formacje niemieckie, ale także sotnie Ukraińskiej Powstańczej Armii. Dodatkowo często partyzanci sowieccy dopuszczali się wrogich czynów. Od 1943 roku nasiliły się także zbrodnie na ludności cywilnej dokonywane przez nacjonalistów ukraińskich. Na Wołyniu zginęło kilkadziesiąt tysięcy Polaków. W obliczu zagrożenia w wielu miejscowościach powstały utworzone przez mieszkańców ośrodki samoobrony. Dla wielu lokalnych dowódców AK priorytetem stało się ich wspieranie.
Ośrodek w Hucie Starej utworzono w lutym 1943 roku. Oficer przedwojennego Korpusu Ochrony Pogranicza porucznik Leon Osiecki zebrał około stu ludzi, którzy gotowi byli stanąć do walki w obronie miejscowej ludności. Pierwszy atak UPA na Hutę Starą nastąpił na początku czerwca. Udało się go odeprzeć. Mieszkańców wsparli partyzanci sowieccy.
W lipcu 1943 roku porucznik Osiecki został zamordowany przez Sowietów. Osłabiło to dyscyplinę, część członków samoobrony rozproszyła się. Na szczęście w sierpniu do Huty Starej przybył dwustuosobowy oddział partyzancki AK porucznika Władysława Kochańskiego „Bomby”. Żołnierze „Bomby” przebywali we wsi do grudnia. Oddział szybko rozrósł się do około 500 ludzi.
W połowie listopada „Bomba” wyruszył na akcję przeciw Niemcom. Skorzystały z tego oddziały UPA, które 16 listopada zaatakowały wieś. Walki samoobrony z ponad tysiącem upowców trwały cały dzień. Sytuacja obrońców wydawała się beznadziejna, jednak nieoczekiwanie powrócił „Bomba” ze swoimi żołnierzami. Dołączyli do niego partyzanci sowieccy. Po polskim ataku oddziały UPA poniosły dotkliwe straty i zostały zmuszone do odwrotu.
