wtorek,
Ludwik Idzikowski
Ludwik Idzikowski urodził się 24 sierpnia 1891 roku w Warszawie. Uczył się w Korpusie Kadetów w Rosji, w 1912 roku zdał egzamin dojrzałości. Studiował na Wydziale Górniczym Politechniki w Liège w Belgii. Po wybuchu pierwszej wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej. Skierowano go do Szkoły Lotniczej w Sewastopolu, po jej ukończeniu służył jako pilot w jednostkach frontowych. Po wybuchu rewolucji październikowej zdecydował się na powrót do Warszawy.
Jesienią 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w walkach o granice Rzeczpospolitej, m.in. dwukrotnie podczas obrony Lwowa. Jesienią 1921 roku przeniesiono go do Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu, był tam kolejno instruktorem, dowódcą eskadry, zastępcą szefa pilotażu. Później przez kilka miesięcy pracował w Departamencie Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Latem 1925 roku objął stanowisko dowódcy 11. Eskadry Lotniczej, rok później dowodził I Dyonem Lotniczym. W 1926 roku przez kilka miesięcy był członkiem Polskiej Misji Wojskowej Zakupów we Francji, zajmował się oblatywaniem zakupionych samolotów. 18 lutego 1928 roku otrzymał awans do stopnia majora.
Podczas pobytu we Francji wpadł na pomysł zrealizowania pierwszego przelotu samolotem przez Atlantyk w kierunku zachodnim, przeciwnym do wiatrów. Wcześniej nikt jeszcze tego nie dokonał. Po początkowych problemach ze zdobyciem wsparcia od polskich władz jego pomysł nagłośnili dziennikarze i Ministerstwo Spraw Wojskowych na potrzeby lotu przez Atlantyk zakupiło francuski samolot Amiot 123, który otrzymał nazwę „Marszałek Piłsudski”. Do majora Idzikowskiego przydzielono Kazimierza Kubalę jako nawigatora. 3 sierpnia 1928 roku podjęto pierwszą próbę przelotu, zakończyła się ona niepowodzeniem z powodu pęknięcia zbiornika oleju. Samolot po przymusowym wodowaniu nie nadawał się do użytku.
Idzikowski nie zrezygnował z realizacji swojego pomysłu. Zakup kolejnego samolotu sfinansowano ze składek Polonii amerykańskiej. Tym razem maszyna otrzymałą nawę „Orzeł Biały”. 13 lipca 1929 roku Idzikowski i Kubala podjęli drugą próbę przelotu przez Atlantyk. Po pokonaniu dwóch tysięcy kilometrów w rejonie wysp azorskich nastąpiła awaria silnika. Idzikowski próbował wylądować na skalistej wyspie Graciosa, niestety samolot zawadził o kamienne ogrodzenie i skapotował. Kazimierz Kubala odniósł niewielkie obrażenia, natomiast Idzikowski stracił przytomność. Mieszkań wyspy bez trudu wyciągnęli z wraku obserwatora, jednak nie mogli poradzić sobie z oswobodzeniem z pasów nieprzytomnego pilota. W zapadających ciemnościach ktoś zapalił zapałkę, aby oświetlić miejsce kraksy, wtedy zapaliły się opary paliwa. Ludwik Idzikowski spłonął wraz z samolotem.
