czwartek,
Podstawowe narzędzia sieciowe w Linuksie
Prezentujemy przegląd podstawowych narzędzi sieciowych w systemie Linux. Lista nie jest oczywiście kompletna, a opis nie jest wyczerpujący, jest to jedynie wprowadzenie do tematyki związanej z pracą w sieci komputerowej z poziomu systemu Linux. Być może w Twojej dystrybucji nie wszystkie te narzędzia są domyślnie instalowane, jednak na pewno są dostępne w repozytoriach. Jak je doinstalować w systemie Ubuntu opisaliśmy w artykule „Ubuntu jako Live CD”. W innych dystrybucjach być może będzie inny system zarządzania pakietami, jednak postępowanie jest podobne.
Komenda ifconfig pozornie przypomina polecenie ipconfig z Windowsa, jednak daje więcej możliwości. Tutaj zademonstrowaliśmy jej podstawowe zastosowanie. Komenda ifconfig z parametrem a wyświetli wszystkie dostępne interfejsy sieciowe. Przykład widoczny jest na poniższym zrzucie ekranu.
Wprawne oko zauważy na powyższym obrazie trzy interfejsy sieciowe. Pierwszy z nich to eno1. Po dokładniejszym przyjrzeniu się widać, że ma on ustawiony m.in. adres IP maskę sieci. Kolejnym interfejsem jest lo, czyli pętla loopback. Jest to wirtualne urządzenie sieciowe, które ma tylko jedno wejście. System operacyjny nie odróżnia go jako jakiś szczególnie interfejs, wiele aplikacji korzysta z możliwości protokołu IPv4 i urządzenia typu loopback, np. wymieniając ze sobą dane. Tajemnicza nazwa wlx503eaae7d40b została przypisana do radiowej karty sieciowej. Nazwy interfejsów z wyjątkiem loopback na różnych maszynach mogą być inne.
Polecenie ifconfig wywołane z nazwą interfejsu wyświetli tylko informacje na jego temat.
Komenda ip ma również duże możliwości, w przykładzie wykorzystano ją w podobnym celu podobnie jak wcześniej ifconfig.
Podobnie jak w systemie Windows polecenie ping używane jest do diagnozowania połączeń sieciowych. Dużą różnicą jest domyślne zachowanie programu, w systemie Linux komenda wykonywana będzie bez końca. Można to zmienić, korzystając z parametru c, napiszemy o tym dokładniej w innym artykule. W konsoli Linuksa wykonywanie programu można przerwać za pomocą skrótu ctrl+c.
Komenda whois wysyła zapytanie do baz danych DNS po to, aby poznać właściciela, adres IP i inne informacje na temat określonej domeny.
Polecenie dig pozwala wydobyć z serwera DNS informacje na temat rekordów wybranej domeny.
Skrócone informacje o rekordach DNS udostępnia komenda host.
