czwartek,
Operacja lotnicza „Weller 1”
W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 1” do okupowanej Polski przerzucono kolejną ekipę cichociemnych. Byli to porucznik Zygmunt Gromnicki „Gula”, starszy sierżant Edward Kowalik „Ciupuś”, starszy sierżant Albin Łakomy „Twornik” oraz podpułkownik Felicjan Majorkiewicz „Iron”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Koc 1” w okolicach Nieporętu. Cichociemni przylecieli na pokładzie samolotu Halifax JP-180 „V” ze 1586. Eskadry Specjalnego Przeznaczenia RAF. Start maszyny nastąpił z lotniska Campo Casale niedaleko Brindisi. Razem ze skoczkami zrzucono dziewięć zasobników ze sprzętem wojskowym.
Zygmunt Gromnicki (1911–1994)
Przyszedł na świat w Kołomyi. Ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Stanisławowie. Po maturze odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie zatrudnił się jako pracownik administracji w gimnazjum w Stanisławowie. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku. Walczył w szeregach 11. Karpackiego Pułku Artylerii Lekkiej 11. Karpackiej Dywizji Piechoty. W drugiej połowie września przeszedł na Węgry. W listopadzie 1939 roku zdołał dotrzeć do Francji. Służył w 1 Wileńskim Pułku Artylerii Lekkiej. Po klęsce Francji trafił do obozu pracy w nieokupowanej części Francji. Na początku 1941 roku zdołał zbiec i przedostać się do Gibraltaru. Został oficerem łącznikowym przy Polskiej Misji Morskiej.
Pod koniec 1942 roku przybył do Wielkiej Brytanii. Odbył szkolenie w Polskiej Szkole Wywiadu. Po operacji lotniczej „Weller 1” otrzymał przydział do samodzielnej ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan” w Oddziale II Informacyjno-Wywiadowczym Komendy Głównej Armii Krajowej. Zajmował się wywiadem morskim. Podczas powstania warszawskiego był oficerem do zleceń szefa Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawa AK. Po kapitulacji Warszawy znalazł się w niemieckiej niewoli. Został uwolniony w maju 1945 roku. W 1948 roku zdecydował się na powrót do Polski. Cztery lata później został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Przez około rok przebywał w więzieniu. Pracował na stanowiskach kierowniczych w przedsiębiorstwach budowlanych.
Edward Kowalik (1916–1987)
Urodził się w Warszawie. W 1932 roku wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy. Od 1935 roku służył jako radiomechanik w 6 Pułku Lotniczym we Lwowie. Podczas kampanii wrześniowej jego jednostka weszła w skład Armii „Łódź”, a kapral Kowalik został przydzielony do drużyny łączności. 19 września przeszedł do Rumunii. Na początku 1940 roku dotarł do Francji. Obsługiwał radiostację na lotnisku w Lyonie. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył w 309. Dywizjonie Ziemi Czerwieńskiej. Zgłosił się do służby w kraju.
Po przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do referatu łączności lotniczej Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej AK. Podczas powstania warszawskiego obsługiwał radiostację Wydziału Lotnictw. Naprawiał także inne radiostacje, m.in. „Błyskawicę”. Po kapitulacji Warszawy opuścił miasto z ludnością cywilną. Nadal walczył z okupantem, pracował w referacie łączności lotniczej Wydziału Lotnictwa, obsługiwał radiostacje w Milanówku, Regnach, Rudnikach i Częstochowie. W maju 1945 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. Trafił do więzienia NKWD na moskiewskiej Łubiance. Jesienią zwolniono go na mocy tzw. amnestii.
Pracował w Polskich Liniach Lotniczych LOT. Został zwerbowany przez Wydział II Departamentu I Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Po kilkunastu miesiącach odmówił dalszej współpracy i w konsekwencji został zwolniony z pracy. Po półrocznej przerwie ponownie nawiązał współpracę, która zakończyła się prawdopodobnie w 1956 roku.
Albin Łakomy (1915–1994)
Pochodził z Wielkopolski. Ukończył Szkołę Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy. Od 1932 roku służył w 2. Pułku Lotniczym w Krakowie. W 1937 roku objął dowództwo drużyny łączności w 21. Eskadrze Liniowej. Podczas kampanii wrześniowej służył w macierzystej eskadrze, przemianowanej na 21. Eskadrę Bombową Lekką. Znalazła się on w składzie sformowanej w przeddzień wybuchu wojny Brygady Bombowej. Po agresji ZSRR na Polskę zgodnie z rozkazem dowództwa z całą jednostką przekroczył granicę polsko-rumuńską. W marcu 1940 roku zameldował się we Francji. Został przydzielony do klucza myśliwców pod dowództwem kapitana Tadeusza Opulskiego. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo otrzymał przydział do 308. Dywizjonu Myśliwskiego „Krakowskiego”. Później trafił do 300. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Mazowieckiej”. Brał udział w wielu lotach bojowych. Zgłosił się do służby w kraju i odbył wszechstronne wyszkolenie obejmujące zagadnienia z zakresu łączności i dywersji.
W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku wylądował ze spadochronem w okupowanej Polsce. Po standardowej aklimatyzacji otrzymał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Okręgu Lublin AK. Trafił do oddziału partyzanckiego „Pająk”, gdzie był oficerem teletechnicznym. Obsługiwał radiostację Komendy Okręgu, prowadził szkolenia dla żołnierzy, brał udział w licznych akcjach bojowych. Po przejściu frontu pod przybranym nazwiskiem wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Z obawy przed aresztowaniem zdezerterował latem 1945 roku. Zamieszkał w Poznaniu, gdzie podjął pracę. Pod koniec 1951 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. Otrzymał karę dwóch i pół roku pozbawienia wolności. Więzienie opuścił w 1954 roku. Zmarł 2 czerwca 1994 roku w Poznaniu.
Felicjan Majorkiewicz (1904–1975)
Urodził się w okolicach Płocka. W 1925 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, gdzie zdobył tam specjalność sapera. Był zawodowym żołnierzem. Wiosną 1939 roku został oficerem Oddziału III Operacyjnego Sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Razem z tą jednostką odbył kampanię wrześniową. Po zakończeniu walk zdołał przedostać się do Francji. W lutym 1940 roku objął stanowisko szefa Oddziału III Taktyczno-Operacyjnego Sztabu Samodzielniej Brygady Strzelców Podhalańskich. W szeregach Brygady walczył w kompanii norweskiej pod Narvikiem, a następnie w obronie Francji.
Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii służył jako szef Oddziału III Taktyczno-Operacyjnego Sztabu 1 Brygady Strzelców. Zgłosił się do służby w okupowanym kraju i przeszedł szkolenie cichociemnych. Po przerzucie do okupowanej Polski został skierowany do służby w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim jako oficer Komendy Głównej AK. 20 sierpnia został ranny. 28 września otrzymał Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari. Po kapitulacji trafił do niemieckiej niewoli. Po wyzwoleniu służył jako szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu I Korpusu Polskiego w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po demobilizacji wrócił do Polski. Przez wiele lat współpracował z Wojskowym Przeglądem Historycznym, czasopismem poświęconym polskiej i powszechnej historii wojskowej. Napisał kilka książek na temat swoich losów podczas wojny.
