środa,
Doktoro Esperanto
„Miejmy świadomość całej wagi dzisiejszego dnia, bo dzisiaj w gościnnych murach Bulonii nad Morzem spotkali się nie Francuzi z Anglikami, nie Rosjanie z Polakami, lecz ludzie z ludźmi (…)”
–– Zamenhof, przemówienie w czasie pierwszego Światowego Kongresu Esperanto.
15 grudnia 1859 roku w Białymstoku urodził się Ludwik Zamenhof. W tym mieście obok siebie mieszkali Polacy, Żydzi, Niemcy, Rosjanie i Białorusini. Ludwik Zamenhof twierdził, że nieporozumienia między ludźmi wynikają z bariery językowej. Panaceum w tym przypadku miał być język wspólny dla wszystkich. Nowy język miał być łatwy do nauki. Jego nazwa wzięła się od pseudonimu „Dr. Esperanto”, pod którym Ludwik Zamenhof opublikował w 1887 książkę „Język międzynarodowy. Przedmowa i podręcznik kompletny”.
Idea międzynarodowego języka towarzyszyła Zamenhofowi już od dzieciństwa. W wieku 10 lat napisał dramat „Wieża Babel, czyli tragedia białostocka w pięciu aktach”. Jako uczeń gimnazjum w Warszawie stworzył pierwszą wersję swojego języka – „Lingwe Uniwersala”. W kolejnych latach tworzył udoskonalone wersje, a w roku 1885 ukończył projekt języka międzynarodowego znanego w dzisiejszej formie.
Zamenhof biegle władał językiem polskim, rosyjskim, niemieckim, francuskim, angielskim, łaciną i greką. Pracował jako okulista w Warszawie. W 1913 roku zaproponowano jego kandydaturę do Nagrody Nobla. Zmarł w 14 kwietnia 1917 roku.
