Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
piątek,
Aleksander Kamiński
Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 roku w Warszawie. Dwa lata później wyjechał wraz z rodzicami do Kijowa. W 1911 roku zmarł jego ojciec i trudne warunki materialne rodziny sprawiły, że już od 1916 roku musiał podejmować dorywczą pracę. W czasach szkolnych działał w harcerstwie, był kolejno zastępowym, przybocznym i drużynowym 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu.
W 1921 roku wrócił do Polski. Ukończył ostatnią klasę Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie i w 1922 roku zdał egzamin dojrzałości. Studiował historię i archeologię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1928 roku uzyskał dyplom magistra. W trakcie studiów zarabiał na swoje utrzymani jako wychowawca, a następnie kierownik bursy Rady Głównej Opiekuńczej w Pruszkowie. Równolegle kontynuował działalność w Związku Harcerstwa Polskiego. W 1927 roku uzyskał stopień harcmistrza.
Po studiach pracował jako nauczyciel historii w gimnazjum, a następnie ponownie jako kierownik bursy. Był współzałożycielem Związku Zawodowego Wychowawców. Opracowywał podręczniki metodyczne dla instruktorów zuchowych ZHP. Kierował Wydziałem Zuchów oraz Wydziałem Kształcenia Starszyzny Harcerskiej w Głównej Kwaterze ZHP. Jako reprezentant ZHP uczestniczył w wielu międzynarodowych konferencjach. Od 1937 roku mieszkał na Śląsku Cieszyńskim, kierował Ośrodkiem Harcerskim.
Po wybuchu drugiej wojny światowej przybył do Warszawy, gdzie wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy. Po kapitulacji stolicy organizował pomoc dla dzieci osieroconych w trakcie walk. W październiku 1939 roku dołączył do podziemnego harcerstwa i został członkiem członek Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Równolegle działał w Służbie Zwycięstwu Polski. Był inicjatorem, organizatorem i redaktorem naczelnym wydawanego od początku listopada „Biuletynu Informacyjnego”, który stał się najważniejszym pismem konspiracyjnym w okupowanej Polsce.
Wiosną 1941 roku został szefem Biura Informacji i Propagandy Komendy Okręgu Warszawa-Miasto Związku Walki Zbrojnej, a następnie Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Równolegle był referentem Kontrwywiadu Oddziału II sztabu Komendy Głównej ZWZ-AK. Prawdopodobnie z jego artykułu w „Biuletynie Informacyjnym” pochodzi zwrot „mały sabotaż”. W 1942 roku w książce „Wielka Gra” przedstawił teoretyczną koncepcję małego sabotażu. W 1940 roku utworzył organizację pod nazwą Organizacja Małego Sabotażu „Wawer” opartą o struktury Szarych Szeregów.
Latem 1943 roku w konspiracyjnym obiegu ukazała się jego książka „Kamienie na szaniec”, napisana na podstawie relacji Tadeusza „Zośki” Zawadzkiego, opisująca losy m.in. Jana Bytnara „Rudego” i Aleksego Dawidowskiego „Kopernickiego”. Podczas powstania warszawskiego nadal był redaktorem naczelnym „Biuletynu Informacyjnego”. Pismo ukazywało się jawnie jako dziennik. Po kapitulacji Warszawy wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
W pierwszych latach po wojnie pracował na Uniwersytecie Łódzkim jako asystent w katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej. Uzyskał stopień doktora filozofii. Aktywnie działał w harcerstwie. W 1949 roku z przyczyn ideologicznych usunięto go z ZHP. Rok później zwolniono go z uczelni, a jego utwory objęto ścisłą cenzurą. Po „odwilży” w 1956 roku wrócił do pracy w harcerstwie, jednak dość szybko zrezygnował wobec nieustannych ideologicznych nacisków ze strony komunistów.
Ponownie podjął pracę na uczelni. Kierował Katedrą Pedagogiki Społecznej, osiągając tytuł naukowy profesora. Działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego, Polskim Związku Higieny Psychicznej oraz Komitecie Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych Polskiej Akademii Nauk. W 1973 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 15 marca 1978 roku w Warszawie.
