wtorek,
Walki o Lidę
W dniach 16–17 kwietnia 1919 roku Polacy przeprowadzili szturm na bronione przez bolszewików miasto Lida. Była to część wyprawy wileńskiej w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920. Lida jest położona około stu kilometrów na południe od Wilna.
W pierwszych miesiącach 1919 roku sytuacja na froncie polsko-ukraińskim została ustabilizowana. Polacy mogli skupić się na walce z bolszewikami. Na przełomie marca i kwietnia zgrupowali silne oddziały i rozpoczęli ofensywę w kierunku Wilna. Równocześnie, aby zabezpieczyć tyły, część oddziałów ruszyła w stronę Lidy. Rankiem 16 kwietnia 1919 roku podjęto atak na miasto.
Oddziały Armii Czerwonej w Lidzie były dość liczne. Bolszewicką obronę wspierała ludność żydowska Lidy. Początkowe natarcia nie przyniosły pożądanych efektów. Walka była bardzo zażarta, często dochodziło do starć na bagnety. Wobec takiej sytuacji Józef Piłsudski chwilowo wstrzymał marsz na Wilno i skierował na ten odcinek dodatkowe siły. Kilka polskich oddziałów w nocy z 16 na 17 kwietnia dołączyło do natarcia wprost z pociągów. Po całonocnym szturmie rozpoczęły się walki uliczne. Zdobywano dom po domu. Rano Lida była opanowana przez Polaków.
Polacy zdobyli pociąg pancerny oraz duże ilości broni i amunicji. Wzięto 350 jeńców. Kawaleria z 7 Pułku Ułanów Lubelskich majora Janusza Głuchowskiego 24 kilometry na wschód od Lidy doścignęła uciekające oddziały bolszewickie i ostatecznie je rozbiła. 17 kwietnia do Lidy przybył Józef Piłsudski i dokonał przeglądu oddziałów.
