środa,
Tadeusz Seemann
Dziś mija rocznica urodzin porucznika łączności, cichociemnego, więźnia sowieckich łagrów.
Tadeusz Julian Seeman urodził się 27 listopada 1922 roku w Stryju. W 1939 roku w gimnazjum w Stryju uzyskał małą maturę. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. Pod okupacją sowiecką uczył się w szkole średniej. W marcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD. Postawiono mu zarzut działalności w organizacji konspiracyjnej. Otrzymał wyrok dziesięciu lat łagru. Pracował przy wyrębie lasu na Uralu.
Po zawarciu układu Sikorski-Majski został zwolniony i trafił do szpitala. Ostatecznie, w Kazachstanie wstąpił do Armii Andersa. Służył w szeregach 8. Dywizji Piechoty. Razem z polskimi oddziałami ewakuował się na Bliski Wschód. W 1942 roku w Palestynie odbył kurs szkoły podchorążych. Jesienią został oddelegowany do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał przydział do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza. Zgłosił się do służby w kraju i odbył odpowiednie przeszkolenie. Specjalizował się w łączności radiowej.
W nocy z 21 na 22 września 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Neon 5” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronem skakali podporucznik Stanisław Skowroński „Widelec” oraz podporucznik Stanisław Zapotoczny „Płomień”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Lustro” kilka kilometrów od Mińska Mazowieckiego.
W Warszawie odbył standardową miesięczną aklimatyzację do życia w warunkach okupacji. Już jako podporucznik otrzymał przydział do Okręgu Wołyń Armii Krajowej. W listopadzie objął obowiązki oficera łączności Inspektoratu Rejonowego Łuck. Wiosną 1944 roku podczas marszu na koncentrację 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK został zatrzymany przez NKWD. Przeszedł brutalne śledztwo, był przetrzymywany w Łucku i Kijowie. Nie ujawnił swojego prawdziwego nazwiska oraz faktu, że był cichociemnym.
Sowiecki sąd wojskowy skazał go na dwadzieścia lat katorgi. Jesienią 1944 roku trafił do Workuty. Pracował przymusowo w parowozowni. Przeszedł malarię i wewnętrzny wylew krwi. Później został wywieziony do Kuźnieckiego Zagłębia Węglowego, gdzie niewolniczo pracował w kopalni. W trakcie odbywania kary zmniejszono mu o połowę wyrok. W 1953 roku trafił do kopalni wolframu w Akczatau. W 1956 roku został zwolniony i wrócił do Polski. Zamieszkał w Nysie. Pracował w zakładach przemysłowych. W 1973 roku otrzymał awans do stopnia porucznika rezerwy. Od 1981 roku był rencistą. Zmarł 6 kwietnia 1992 roku w Nysie.
