wtorek,
Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich
Na odprawie u Naczelnego Wodza Wojska Polskiego 15 stycznia 1940 roku zapadła decyzja o utworzeniu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Nowa jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie została sformowana w lutym 1940. Wyposażono ją w sprzęt francuski zakupiony ze zwrotnych kredytów przyznanych Polsce przed wojną. Tradycje polskich jednostek przystosowanych do walk w rejonach górskich sięgają początków dwudziestolecia wojennego.
Po klęsce wrześniowej wielu polskich żołnierzy zdołało przedostać się do Francji. Na przełomie 1939 i 1940 roku trwała wojna zimowa w Finlandii. Plany angielsko-francuskie zakładały wysłanie pomocy przeciw sowieckiemu najeźdźcy. W operacji miały wziąć udział wojska polskie znajdujące się na obczyźnie, a Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich miała być jednym z oddziałów walczących w Finlandii. Podobnie jak w przypadku kampanii wrześniowej wszystko skończyło się na obietnicach.
W składzie osobowym Brygady większość żołnierzy wywodziła się z przedwojennej emigracji zarobkowej. Formacja liczyła prawie pięć tysięcy żołnierzy. 8 maja 1940 roku oddział wysłano do Norwegii. Polscy strzelcy podhalańscy wzięli udział w bitwie o Narwik. Wobec krytycznej sytuacji we Francji, 8 czerwca Brygada została przetransportowana do Bretanii. Brała tam udział w walce przeciwko przeważającym siłom niemieckim i została rozbita. Części żołnierzy udało się przedostać do Wielkiej Brytanii, pozostali walczyli dalej w szeregach francuskiego ruchu oporu.
21 lipca 1940 roku generał Władysław Sikorski udekorował sztandar Brygady Orderem Virtuti Militari V klasy. Miesiąc później formacja została rozwiązana. Ocaleni żołnierze tworzyli Batalion Strzelców Podhalańskich w składzie 1 Dywizji Pancernej.
