Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
niedziela,
Ludwik Witkowski
Ludwik Witkowski urodził się 5 czerwca 1914 roku. We wrześniu 1939 roku jako oficer zwiadowczy walczył w 24 Dywizjonie Artylerii Ciężkiej. Dwukrotnie był zatrzymywany i zwalniany podczas prób przekroczenia granicy polsko-węgierskiej. 28 października udało mu się dostać na Węgry. Został internowany, ale ostatecznie jeszcze w 1939 dotarł do Francji. Po klęsce Francji został żołnierzem 1 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej 1 Pułku Artylerii Ciężkiej w Dundee.
Po przerzucie do kraju został przydzielony do Kedywu Okręgu Śląsk Armii Krajowej, ale dość szybko skierowano go do Warszawy. Od 1 sierpnia 1943 był dowódcą samodzielnego oddziału Kedywu. Brał z nim udział w kilkudziesięciu brawurowych akcjach. We wrześniu 1943 jego żołnierze opanowali stację kolejową Skruda i zdobyli duże ilości broni z zatrzymanego pociągu transportowego. 22 października zaatakowali niemiecki samochód policyjny przeprowadzający łapanki uliczne.
W powstaniu warszawskim 1 sierpnia ze swoim oddziałem zdobył Hotel Victoria przy ulicy Jasnej. W tym budynku rozlokował się sztab Okręgu z Antonim Chruścielem „Monterem” na czele. Brał udział w atakach na budynek PAST, Komendę Policji, kościół świętego Krzyża w Warszawie i Hale Mirowskie. Podczas powstania otrzymał awans na stopień kapitana. Po kapitulacji trafił do obozu jenieckiego. Po zakończeniu wojny kilka lat przebywał w Anglii, jednak ostatecznie zdecydował się na powrót do kraju. Był inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa.
Do 1978 roku pracował w Narodowym Banku Polskim. Zmarł 23 lutego 2004 roku w Warszawie.
