czwartek,
Jerzy Ciszewski „Motz”
Jerzy Ciszewski w sierpniu 1944 roku zdobył czołg „Pantera” i zestrzelił bombowiec Junkers Ju-87 Stuka. Dzisiaj mija rocznica urodzin jednego z bohaterów powstania warszawskiego.
Urodził się 14 lutego 1916 roku w Warszawie. W 1936 roku ukończył gimnazjum, a następnie Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, jednak naukę przerwał wybuch wojny. W kampanii wrześniowej walczył w szeregach 1 szwadronu zapasowym rotmistrza Smolicza. Brał udział w bitwie pod Krasnobrodem. Po rozbiciu macierzystego oddziału wrócił do Warszawy. Od 1942 roku był żołnierzem Armii Krajowej.
W pierwszych dniach powstania warszawskiego walczył na Woli. Brał udział w ataku na magazyny Waffen-SS przy ulicy Stawki. 2 sierpnia 1944 roku na ulicy Okopowej uszkodził niemiecki czołg „Pantera”. Po wybuchu rzuconego przez niego worka z trotylem stalowy kolos utknął w nierównościach terenu. Pojazd dostał się w ręce powstańców i po przeprowadzeniu prowizorycznych napraw brał udział w walkach.
Za walki na Woli otrzymał Krzyż Walecznych. Był dwukrotnie ranny. Po pobycie w szpitalu Jana Bożego wrócił do Dywizjonu „1806”. Walczył w rejonie Miodowa – plac Krasińskich – Bank Polski – Plac Teatralny. 23 sierpnia obsługiwał ręczny karabin maszynowy na stanowisku w ruinach Ratusza. Swoim ogniem powstrzymywał niemieckie ataki od strony Teatru Wielkiego. Około południa nad Stare Miasto nadleciały cztery bombowce Junkers Ju-87 Stuka. Niemieckie lotnictwo było bezkarne, powstańcy nie dysponowali odpowiednią bronią przeciwlotniczą.
Mimo zakazu podyktowanego koniecznością oszczędzania amunicji Ciszewski otworzył ogień do najbliższej z pikujących maszyn. Po uzyskaniu trafienia samolot nie zdołał odzyskać równowagi i runął na dach kamienicy przy ulicy Hipotecznej. Był to prawdopodobnie jedyny zestrzelony przez powstańców samolot nieprzyjaciela i nieprawdopodobny wypadek zniszczenia samolotu z ręcznego karabinu. Za postawę w walkach na Starym Mieście otrzymał swój drugi Krzyż Walecznych oraz Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari. Po upadku Starówki kanałami przeszedł do Śródmieścia. W kolejnych walkach został ponownie ranny. Po kapitulacji uciekł z transportu do obozu jenieckiego.
Po wojnie pracował jako dziennikarz w Expressie Wieczornym i kończył przerwane studia. Po uzyskaniu dyplomu zatrudnił się w biurze projektowym. Później powrócił do zawodu dziennikarza. Zmarł 29 grudnia 1983 roku.
