Przeglądasz zaktualizowaną wersję artykułu.
środa,
Ignacy Adam Bator
Dziś mija rocznica urodzin oficera Wojska polskiego, uczestnika powstania warszawskiego, cichociemnego.
Ignacy Adam Bator urodził się 13 listopada 1916 roku w Drobnicach, w okolicach Wielunia. W ramach służby wojskowej ukończył szkołę podoficerską w warszawskim Pułku Radiotelegraficznym. Jesienią 1937 roku został przeniesiony do rezerwy, jednak trudności ze znalezieniem pracy spowodowały, że wiosną 1938 roku rozpoczął służbę jako radiooperator w Oddziale II Sztabu Głównego. Po wybuchu drugiej wojny światowej, 18 września wraz ze Sztabem Naczelnego Wodza przeszedł do Rumunii. Zdołał dotrzeć do polskiej ambasady w Bukareszcie, gdzie otrzymał niezbędne dokumenty wymagane do dalszej podróży.
Pod koniec listopada 1939 roku zameldował się we Francji. Został skierowany do Centrum Lotniczego Sił Powietrznych w La Bourget. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii odbył przeszkolenie na stanowisko strzelca-radiooperatora i otrzymał przydział do 301. Dywizjonu Bombowego Ziemi Pomorskiej. Brał udział w wielu lotach nad północno-zachodnią Europą. Jesienią 1941 roku przeszedł do 138. Dywizjonu Specjalnego RAF w Stradishall. Latał ze zrzutami do okupowanych krajów. W 1942 roku zgłosił się do służby w kraju i odbył odpowiednie przeszkolenie. Na początku 1943 roku awansował do stopnia porucznika.
W nocy z 25 na 26 stycznia 1943 roku w ramach operacji lotniczej „Brace” został przerzucony do okupowanej Polski. Lądował na placówce odbiorczej „Chmiel” w okolicach Białobrzegów. Razem z nim skakali porucznik Tadeusz Gaworski „Lawa”, pułkownik Roman Rudkowski „Rudy”, oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj kapral Wiktor Czyżewski „Cap”. Po miesięcznej aklimatyzacji w okupowanym kraju otrzymał przydział na stanowisko zastępcy kierownika referatu łączności radiowej Wydziału Lotnictwa Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej. Wiosną 1944 roku został oficerem operacyjny referatu i dowódcą II rzutu lotniczej łączności radiowej.
Po wybuchu powstania warszawskiego służył jako radiotelegrafista do obsługi radiostacji Wydziału Lotnictwa Oddziału III Komendy Głównej AK w rejonie Śródmieścia. Zginął w walkach z Niemcami w okolicach ulicy Chałubińskiego, prawdopodobnie 2 sierpnia 1944 roku. W czasie wojennej służby otrzymał wiele odznaczeń, były to m.in. Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, brytyjski Distinguished Flying Cross.
