wtorek,
Bitwa pod Świecinem
Rozegrana 17 września 1462 roku bitwa pod Świecinem zakończyła się pogromem wojsk krzyżackich. Świecino to miejscowość położona kilkanaście kilometrów na północ od Wejherowa.
Konflikt między Polakami a Krzyżakami o Pomorze rozpoczął się w początkach czternastego wieku. Na początku piętnastego wieku po klęsce pod Grunwaldem zakon krzyżacki został znacznie osłabiony. Jednocześnie pruska szlachta i mieszczanie zamieszkujący państwo władane przez Krzyżaków mieli dość rujnujących ich majątek wojen i idących za nimi podatków. Krzyżackie bariery celne hamowały rozwój handlu. W 1440 roku stany pruskie założyły opozycyjny Związek Pruski. Kierownictwo zakonu podjęło szereg działań skierowanych przeciwko związkowcom. Po skardze wielkiego mistrza wniesionej do trybunału papieskiego związkowcy odwołali się do cesarza Fryderyka III. W odpowiedzi pod koniec roku 1453 cesarz potępił Związek Pruski. Rozgoryczeni związkowcy rozpoczęli przygotowania do powstania.
4 lutego 1454 roku w Prusach wybuchło antykrzyżackie powstanie. W ciągu dwóch miesięcy powstańcy opanowali prawie cały kraj. Składane przez wielkiego mistrza propozycje ugodowego rozwiązania spory były spóźnione. Krzyżackie prośby o pomoc kierowane do innych państw w 1454 roku nie dały efektu. Po negocjacjach z przedstawicielami Związku Pruskiego, 6 marca 1454 roku król Kazimierz IV Jagiellończyk podpisał akt inkorporacji Prus do Królestwa Polskiego. Postawieni pod ścianą Krzyżacy wszystkie swoje środki finansowe przeznaczyli na zwerbowanie zawodowych najemników.
Wiosną 1454 roku Polacy wypowiedzieli zakonowi krzyżackiemu wojnę. Rozpoczęły się walki. Pierwsze lata wojny trzynastoletniej nie przyniosły Polakom powodów do zadowolenia. Pierwszą połowę 1462 roku Kazimierz Jagiellończyk poświęcił na reorganizację armii i zaciągnięcie nowych najemników. W tym czasie Krzyżacy zachowywali się biernie. 1 lipca do ofensywy ruszyły wojska królewskie dowodzone przez Piotra Dunina. Wspierali je najemnicy. Głównym celem Dunina było odcięcie twierdz utrzymywanych przez Krzyżaków na zachodnim Pomorzu Gdańskim od Prus.
10 września 1462 roku Dunin ruszył ze swoimi oddziałami w kierunku Pucka i Lęborka. 16 września 1462 roku wojska krzyżackie otoczyły jego żołnierzy pod Świecinem. Aby się bronić, pośpiesznie utworzono krąg z wozów taborowych. Nazajutrz doszło do decydującej bitwy.
Krzyżacy chcieli szybko zakończyć bitwę. Wydawało się im, że mają znaczną liczebną przewagę, jednak byli w błędzie, kilka dni wcześniej do Dunina dołączył spory oddział zaciężnych. Kiedy dostrzegli, że przeciwnik zdołał się umocnić, zatrzymali swoje uderzenie. Wtedy zaatakował Dunin, polska konnica po zaciętej walce sprowokowała kontratak Krzyżaków. Kiedy zbliżyli się oni do polskiego obozu, zostali zasypani gradem strzał kuszników. Do ostrzału przeciwnika włączyły się hakownice i rusznice najemników. Nastąpił pogrom krzyżackiej jazdy.
Krzyżacki dowódca Fritz Raweneck był zszokowany, jednak ponownie uderzył na polskie umocnienia. Zginął w samobójczym ataku, a jazda krzyżacka przestała istnieć. Wtedy Dunin zaatakował obóz przeciwnika. Początkowo Krzyżacy odpierali polskie ataki, jednak w końcu ciężkiej jeździe udało się sforsować zapory. Los krzyżackiej piechoty był przesądzony. Przez wiele godzin na okolicznym podmokłym terenie trwał pościg za uciekinierami, których bezlitośnie zabijano. Wielu Krzyżaków potonęło w bagnach. Pod Świecinem zginęło ponad 75% krzyżackich żołnierzy.
Bitwa ta była punktem zwrotnym wojny trzynastoletniej, Krzyżacy zostali zepchnięci do obrony.
