poniedziałek,
Bitwa pod Lwowem 1695
Podczas wojny polsko-tureckiej 1683–1699 w dniach 11–12 lutego 1695 roku rozegrała się bitwa pod Lwowem. W tamtym okresie starcia Polski z Turcją zdarzały się dość często. Wojna prowadzona w latach 1683–1699 rozpoczęła się słynną odsieczą wiedeńską w 1683 roku.
Na początku 1695 roku ziemie Rzeczypospolitej najechali Tatarzy. 29 stycznia przełamali blokadę obleganego przez Polaków Kamieńca Podolskiego i dostarczyli żywność dla obrońców twierdzy. Ich następnym celem był Lwów. Ku zaskoczeniu Polaków Tatarzy wbrew swoim zwyczajom po drodze nie urządzali żadnych zagonów i nie palili okolicznych wsi.
Na wieść o marszu Tatarów hetman wielki Stanisław Jabłonowski przeprowadził pośpieszną mobilizację i skoncentrował swoje wojska pod Lwowem. Pod swoją komendą miał cztery tysiące żołnierzy. Od złapanego w pobliżu swojego celu jeńca, Tatarzy dowiedzieli się o mobilizacji polskich wojsk i zajmowanych przez nie stanowiskach na przedmieściach. Zaatakowali Lwów od słabo bronionej, północnej strony. Początek bitwy przebiegł bardzo niekorzystnie dla Polaków, ponieśli spore straty, a duża grupa Tatarów zdołała wedrzeć się do miasta.
Na murach i basztach pojawili się wspierający obrońców mieszczanie i okoliczni chłopi. Zażarte walki w wąskich uliczkach trwały do 12 lutego. W decydującym przeciwuderzeniu ważną rolę odegrali uzbrojeni w cepy chłopi. Tatarzy zostali wyparci z miasta. Próbowali jeszcze atakować, jednak bez powodzenia.
W drodze powrotnej orda plądrowała wsie i wzięła jasyr. Podczas wędrówki w bardzo złych warunkach atmosferycznych przez pokryty pustyniami i śniegami Budziak Tatarzy wymordowali pojmanych ludzi. W zimnie i głodzie utracili dużą ilość koni. Odwrót przyniósł większe straty niż bitwa. Wyprawa tatarska zakończyła się klęską.
