piątek,
Henryk Szczęsny – polski as myśliwski
28 grudnia 1942 roku polski as myśliwski powrócił do lotów bojowych.
Henryk Szczęsny urodził się 27 marca 1909 roku w Ruszkowie w okolicach Ciechanowa. Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum w Pułtusku. W 1930 zdał egzamin maturalny w Gimnazjum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. W tym samym roku wstąpił do wojska. Przeszedł kurs podchorążych piechoty, po którym w 1931 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 15 sierpnia 1933 roku został promowany na stopień podporucznika i otrzymał przydział do eskadry liniowej. Rok później ukończył kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie. W 1935 odbył kurs pilotów myśliwskich w Grudziądzu. Od stycznia 1939 roku był instruktorem w Wyższej Szkoły Pilotażu w Grudziądzu.
W czasie kampanii wrześniowej latał na przestarzałych polskich samolotach PZL P.7, które służyły do celów szkoleniowych. 3 września odnotował jedno zestrzelenie prawdopodobne i jedno uszkodzenie nieprzyjacielskiego samolotu. 14 września na lotnisku w Wielicku Szczęsny dostał do dyspozycji ewakuowany z Okęcia prototyp PZL P.11g – najnowocześniejszą wersję tego samolotu. Tego samego dnia zestrzelił bombowiec Heinkel He 111, a nazajutrz w okolicy Chyrowa kolejny taki sam samolot. W tej drugiej walce został ranny odłamkami metalu w nogę.
17 września przedostał się do Rumunii. 12 listopada 1939 drogą morską dotarł do Marsylii. Od lutego 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii. Odbył przeszkolenie myśliwskie w Aston Down. Od 6 sierpnia był pilotem 74 Dywizjonu Myśliwskiego RAF w Hornchurch. Tydzień później zestrzelił Dorniera Do 17. W czasie służby w 74 Dywizjonie zestrzelił łącznie 4 myśliwce Messerschmitt oraz dwa bombowce Dornier Do 17.
19 grudnia 1940 roku trafił do polskiego 302 Dywizjonu, gdzie był kontrolerem w naziemnym stanowisku naprowadzania. Otrzymany w lutym 1941 roku kolejny przydział to 317 Dywizjon Myśliwski „Wileński”. Był tam początkowo dowódcą eskadry „B”, a od 20 sierpnia 1941 roku dowodził całym 317 Dywizjonem. W tym okresie odnotował kolejne sukcesy powietrzne. 28 lutego 1942 oddelegowano go do pracy w sztabie 10 Grupy Myśliwskiej RAF.
Do lotów bojowych powrócił 28 grudnia 1942 roku. Wielokrotnie prowadził polskie dywizjony nad Francję. 4 kwietnia 1943 leciał jako eskorta „Latających Fortec” kierujących się na cele pod Paryżem. Podczas pojedynku z dwoma niemieckimi samolotami zdołał zestrzelić jeden z nich, niestety zderzył się z drugim i musiał wyskoczyć ze spadochronem. Dostał się do niewoli i do końca wojny przebywał w Stalagu Luft III w Żaganiu.
Służbę w polskim wojsku zakończył w stopniu kapitana w 1946 roku, następnie do 1965 roku służył w RAF. Zmarł 25 lipca 1996 roku w Londynie.
