niedziela,
Henryk Krajewski
Dzisiaj mija 29 rocznica śmierci podpułkownika Henryka Krajewskiego. W 1918 roku rozbrajał Niemców w Warszawie, w 1944 jako cichociemny skoczył ze spadochronem nad okupowanymi terenami Polski.
Henryk Krajewski urodził się 7 lipca 1898 roku. Na początku listopada 1918 zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Jego przydział to Szkoła Podchorążych Piechoty w Warszawie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Szkołę podchorążych ukończył w czerwcu 1919. W szeregach 31 Pułku Strzelców Kaniowskich walczył bolszewikami. 2 sierpnia 1920 roku w bitwie pod Kuzkami nad Bugiem został ciężko ranny. Po wojnie polsko-bolszewickiej zawodowo służył w Wojsku Polskim.
Brał udział w kampanii wrześniowej. 20 września 1939 roku przeszedł na Węgry. Druga próba ucieczki z obozu dla internowanych zakończyła się sukcesem, przedostał się do Francji. W czerwcu 1940 ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do polskiej brygady spadochronowej. Po przeszkoleniu był gotowy na przerzut do Polski. Na początku stycznia 1942 roku wraz z innymi pięcioma cichociemnymi wyskoczył ze spadochronem nad okolicami Mińska Mazowieckiego.
Został zastępcą szefa Związku Odwetu. Jednocześnie sprawował funkcję oficera szkoleniowego tej formacji. Przygotował przeprowadzoną w październiku 1942 akcję „Wieniec” skierowaną przeciwko niemieckiemu transportowi kolejowemu wokół Warszawy. Po zmianach organizacyjnych w polskim podziemiu podpułkownik Henryk Krajewski został szefem oddziału szkoleniowego w sztabie Kedywu. Zorganizował szkołę dywersji o kryptonimie „Zagajnik”. W ramach działalności szkoły opracowano i wydano podręczniki dla kursantów. Do lipca 1944 szkolenia ukończyło około 1200 kursantów.
W maju 1944 był Komendantem Okręgu AK Polesie. Podczas „Burza” dowodził 30 Poleską Dywizją AK. Jego oddział próbował wyruszyć na pomoc powstańcom warszawskim, jednak zostali zatrzymani i rozbrojeni przez Armię Czerwoną. Krajewski uniknął aresztowania, ponieważ na chwilę znalazł się poza zgrupowaniem – organizował kwatery.
11 grudnia za przynależność do Armii Krajowej został aresztowany. Dostał wyrok 10 lat więzienia. 26 lipca 1945 roku transport do więzienia we Wronkach zatrzymał partyzancki oddział. Więźniowie zostali uwolnieni. Krajewski ukrywał się przez kilka miesięcy. 6 października 1945 ujawnił się w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK pułkownika „Radosława”. Kara więzienia uległa zawieszeniu.
Pomimo ujawnienia był prześladowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Od 1946 roku mieszkał i pracował we Wrocławiu. Zmarł 16 grudnia 1989 roku.
