sobota,
Wacław Kobyliński
Władysław Kobyliński urodził się 3 września 1896 roku w Gamratce niedaleko Mińska Mazowieckiego. Był uczniem Gimnazjum Państwowym E. Kopczyńskiego w Warszawie, w 1918 roku zdał egzamin dojrzałości. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu walk o granice Rzeczpospolitej pozostał w wojsku. Służył w kilku jednostkach piechoty. Po ukończeniu kursu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie uzyskał tytuł oficera dyplomowanego.
W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział do sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Po agresji Sowietów na Polskę przeszedł na Węgry. W połowie października 1939 roku dotarł do Francji. Dowodził batalionem Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Uczestniczył w kampanii norweskiej, walczył m.in. pod Narvikiem. W połowie czerwca jego jednostkę przetransportowano do Bretanii, gdzie brała udział w ciężkich walkach z Niemcami. Dopiero w 1942 roku zdołał przedostać się do Wielkiej Brytanii.
Zgłosił się do służby w kraju. 12 kwietnia 1942 roku został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej. W nocy z 16 na 17 października 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Wacek 1” znalazł się w okupowanej Polsce. Razem z nim do kraju trafili się sierżant Władysław Flont „Grandziarz”, podporucznik Władysław Godzik „Skrzat”, kapitan Teodor Hoffmann „Bugaj”, major Mieczysław Pękala „Bosak” oraz rotmistrz Jan Różycki „Busik”. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Newa” w okolicach miejscowości Tomawa kilkanaście kilometrów od Piotrkowa Trybunalskiego.
Z chwilą skoku otrzymał awans do stopnia pułkownika. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany. Zwolniono go jesienią 1945 roku po tzw. amnestii. Krótko służył w Ludowym Wojsku Polskim, w 1946 roku przeszedł do rezerwy. Ze względu na swoją wojenną przeszłość był szykanowany przez komunistyczne władze. W 1970 roku wyjechał na Zachód. Zmarł 11 lipca 1987 roku w Butler, w Stanach Zjednoczonych.
