poniedziałek,
Niemir Bidziński
Niemir Bidziński urodził się 14 lutego 1904 roku we Lwowie. Jeszcze jako uczeń Państwowej Szkoły Realnej im. Mikołaja Kopernika brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku zdał maturę. Kilka lat uczył się na Wydziale Drogowym Politechniki Lwowskiej, jednak nie ukończył studiów. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Poznaniu, a następnie w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Dęblinie. W roku 1929 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu, które ukończył w 1932 z dyplomem ekonomisty. W 1939 roku był dyrektorem warszawskiej Fundacji Stanisława Staszica.
W 1939 roku nie został zmobilizowany, jednak ochotniczo zgłosił się do 24. Eskadry Rozpoznawczej. 19 września przeszedł do Rumunii. W październiku zdołał dotrzeć do Francji. Pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej ZWZ w Paryżu. Dwukrotnie wysyłany był do okupowanej Polski jako emisariusz Naczelnego Wodza. Od kwietnia 1941 roku był oficerem Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W porozumieniu z szefem polskiej sekcji SOE majorem Haroldem Perkinsem opracował instrukcję zrzutów lotniczych do kraju.
Zgłosił się do służby w kraju, znalazł się w drugiej ekipie cichociemnych przerzuconych do okupowanej Polski. Podczas operacji lotniczej „Ruction” w kraju znaleźli się kapitan Niemir Bidziński „Karol Ziege”, porucznik Jan Piwnik „Ponury” oraz kurier Delegatury Rządu na kraj podporucznik Napoleon Segieda „Wera”. Był to drugi przerzut cichociemnych. Skoczków dostarczył czterosilnikowy samolot Halifax L-9612 ze 138. Dywizjonu RAF dowodzony przez nawigatora kapitana Stanisława Króla, który wystartował z lotniska Linton-on-Ouse koło Yorku.
Spadochroniarzy przyjęła placówka odbiorcza „Ugór” w okolicach miejscowości Czatolin kilkanaście kilometrów od Skierniewic. Osłoną zrzutu dowodził podporucznik Kazimierz Kazimierski „Maks”. Lądowanie przebiegło bez większych problemów. Razem ze skoczkami zrzucono także dwie paczki i sześć zasobników. W kraju znalazły się m.in. cztery radiostacje i dwa odbiorniki radiowe. Spadochroniarze mieli ze sobą korespondencję dla Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. Szczęście nie dopisało załodze samolotu, wskutek oblodzenia maszyny doszło do awarii systemu hydraulicznego. Podjęto decyzję o awaryjnym lądowaniu w neutralnej Szwecji. Samolot został spalony przez załogę, która później została internowana przez szwedzkie władze. Po pewnym czasie obsada samolotu zdołała przedostać się do Wielkiej Brytanii.
W listopadzie 1941 roku jako cichociemny wylądował w kraju. We wrześniu 1942 roku został karnie przeniesiony do rezerwy, według lakonicznej notatki służbowej za „ograniczoną dyspozycyjność”. Po zakończeniu wojny pozostał w Polsce. Początkowo ponownie był dyrektorem Fundacji Stanisława Staszica. Później pracował na stanowiskach kierowniczych w kilku przedsiębiorstwach. Zmarł 4 stycznia 1988 roku w Warszawie.
