środa,
Michał Fijałka
Michał Fijałka urodził się 5 października 1915 roku w Izdebkach na Podkarpaciu. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, w 10935 roku zdał maturę. Pracował jako robotnik w przemyśle naftowym, później jako instruktor rolny w Powiatowym Biurze Rolnym w Przemyślu. W ramach służby wojskowej ukończył kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 5. Pułku Strzelców Podhalańskich 22. Dywizji Piechoty Górskiej.
Podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach 5. Pułku Strzelców Podhalańskich. W 1939 roku przez Węgry, Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Podczas kampanii francuskiej był dowódcą plutonu kompanii przeciwpancernej w 4. Pułku Strzelców Pieszych. Za zasługi otrzymał awans do stopnia porucznika oraz został odznaczony orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i francuskim Croix de Guerre.
Po ewakuacji do wielkiej Brytanii służył w 1. Batalionie Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenia dywersyjne. 7 kwietnia 1942 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. W nocy z 1 na 2 września 1942 roku w ramach operacji lotniczej „Smallpox” trafił do okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronem skakali porucznik Mieczysław Eckhard „Bocian”, porucznik Hieronim Łagoda „Lak”, kapitan Bolesław Kontrym „Żmudzin”, porucznik Wacław Kapisto „Kra” oraz porucznik Leonard Zub-Zdanowicz „Dor”. Skoczków odebrała placówka odbiorcza „Rogi” na terenie nadleśnictwa Łoś-Rogatki na północny wschód od Grójca.
Po standardowej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji skierowano go na teren II Odcinka „Wachlarza”. 17 stycznia 1943 roku uczestniczył w brawurowej akcji odbicia żołnierzy Armii Krajowej z więzienia w Pińsku. Za akcję w Pińsku otrzymał Krzyż Walecznych po raz drugi. Kilka tygodni później objął stanowisko zastępcy inspektora Inspektoratu Rejonowego Kowel Okręgu „Wołyń”. Walczył w obronie polskiej ludności Wołynia przed nacjonalistami ukraińskimi. Jesienią 1943 roku został ciężko ranny w walkach w rejonie Rużyna. W lutym 1944 roku został dowódcą I batalionu 27 Wołyńskiej Dywizji AK.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej pod fałszywym nazwiskiem został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, za przynależność do AK skazano go na dziesięć lat więzienia. Jesienią 1945 roku zwolniono go z więzienia. Ujawnił swoje nazwisko. Pracował w szkolnictwie rolniczym. W 1947 roku uzyskał dyplom ukończenia Studium Nauczycielsko-Instruktorskiego przy Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Był prześladowany przez komunistyczne władze. Na początku 1956 roku zwerbowano go do współpracy z Komitetem do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w charakterze informatora. Zmarł w 1983 roku w Lublinie.
