czwartek,
Adam Dąbrowski
Adam Zbigniew Dąbrowski urodził się 23 czerwca 1921 roku w Czerniowcach. W 1939 roku był uczniem Gimnazjum i Liceum im. Króla Kazimierza Jagiellończyka w Kołomyi. Działał w harcerstwie. Podczas kampanii wrześniowej nie został zmobilizowany. 21 września 1939 roku przeszedł do Rumunii. W listopadzie dotarł do Francji i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Początkowo służył w 2. Pułku Grenadierów Wielkopolskich, a następnie w szeregach Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich w maju 1940 roku został wysłany do Norwegii. Jako starszy strzelec podchorąży Batalionu Strzelców Podhalańskich walczył w bitwie o Narwik. W połowie czerwca jego jednostkę przetransportowano do Bretanii, gdzie brała udział w ciężkich walkach z Niemcami. Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii.
Z żołnierzy z Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich, którzy dotarli na wyspy brytyjskie, sformowano 1 Batalion Strzelców Podhalańskich w składzie 1. Dywizji Pancernej. W 1942 roku Adam Dąbrowski trafił do Szkoły Podchorążych Piechoty. Odbył kurs motorowy i staż w jednostkach brytyjskich. W 1943 roku zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu, w nocy z 4 na 5 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Weller 26” został przerzucony do okupowanej Polski. Razem z nim ze spadochronem skakali podporucznik Andrzej Bogusławski-Prus „Pancerz”, podporucznik Adam Krasiński „Szczur”, kapitan Jan Walter „Cyrkiel”, porucznik Alfred Whitehead „Dolina 2” oraz podporucznik Józef Zając „Kolanko”. Skoczków odebrała placówka odbiorcza „Szczur” w okolicach miejscowości Wola Gałęzowska na Lubelszczyźnie.
Po skoku został przypadkowo ranny, przez pewien czas był leczony w Warszawie. Po wybuchu powstania warszawskiego służył w stopniu podporucznika jako dowódca 3 plutonu w oddziale osłonowym Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Zginął 4 września 1944 roku zasypany w gmachu PKO po niemieckim bombardowaniu.
