piątek,
Wojciech Bartos Głowacki
8 kwietnia 1794 roku Tadeusz Kościuszko w nagrodę za bohaterstwo wykazane w bitwie pod Racławicami mianował Bartosza Głowackiego chorążym Grenadierów Krakowskich.
Wojciech Bartos, od 1794 roku Głowacki, urodził się około 1758 roku w Zakrzowie niedaleko Skalbmierza. Był chłopem pańszczyźnianym. W marcu 1794 roku wybuchła insurekcja kościuszkowska, na początku kwietnia, na mocy uchwały Komisji Porządkowej Województwa Krakowskiego, Bartosz został wcielony do wojska. Podobno stało się to za sprawą administracji dworskiej, która chciała pozbyć się kłopotów z niepokornym chłopem. Bartosz podobnie jak inni chłopi jako broń zabrał kosę osadzoną na wprost kija o długości około 2,4 metra.
4 kwietnia doszło do bitwy w pobliżu wsi Racławice, gdzie polskie oddziały pod dowództwem naczelnika Tadeusza Kościuszki starły się z wojskami rosyjskimi. Racławice to wieś w województwie małopolskim położona około 40 kilometrów od Krakowa. Pierwsi zaatakowali Rosjanie, co spowodowało w szeregach powstańców spore zamieszanie. W obawie przed nadciągającymi pozostałymi oddziałami Rosjan Kościuszko wydał rozkaz natarcia 320 kosynierów na artylerię rosyjską. Kosynierów wspierała polska artyleria i piechota. Po brawurowym ataku 12 rosyjskich dział zostało zdobytych. Chwilę po tym przeprowadzono atak na piechotę Tormasowa. Rosjanie zaczęli uciekać w popłochu. Rozpoczął się pościg. Przed zmierzchem na miejsce dotarła druga grupa wojsk rosyjskich, jednak generał Denisow nie zdecydował się na konfrontację i wycofał się z pola bitwy.
Zwycięska dla Polaków bitwa, choć nie miała wielkiego znaczenia militarnego, pozwoliła podnieść morale powstańców na początku powstania. Pod Racławicami szczególnym męstwem wykazał się kosynier Wojciech Bartos, za co został mianowany chorążym Grenadierów Krakowskich oraz otrzymał nazwisko Głowacki. Jednocześnie został zwolniony z poddaństwa i otrzymał w dziedziczne posiadanie zamieszkiwaną przez siebie zagrodę. Pochodzenie nazwiska Głowacki do dziś pozostaje zagadką. Być może było to nazwisko panieńskie Bartosza, istnieje także wersja mówiąca o tym, że nadał je sam Tadeusz Kościuszko.
6 czerwca 1794 roku pod Szczekocinami dzielny kosynier wziął udział w kolejnej bitwie, jednak tym razem Polacy ponieśli klęskę, a Bartosz Głowacki został ciężko ranny. Niedługo potem zmarł z powodu odniesionych obrażeń. Po klęsce powstania Bartosz Głowacki stał się symbolem waleczności i męstwa.
