środa,
Witold Urbanowicz
Witold Aleksander Urbanowicz urodził się 30 marca 1908 roku w Olszance niedaleko Suwałk. Uczył się w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie. W 1930 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Po jej ukończeniu w stopniu podporucznika obserwatora otrzymał przydział do nocnego dywizjonu bombowego 1. Pułku Lotniczego w Warszawie. Odbył kurs pilotażu, a następnie Kurs Wyższego Pilotażu w Grudziądzu i przeniósł się do lotnictwa myśliwskiego. Jesienią 1936 roku przeniesiono go do Dęblina na stanowisko instruktora pilotażu.
Podczas kampanii wrześniowej początkowo wykonywał loty na przestarzałych samolotach PZL P-7a w osłonie Dęblina. Później ewakuowano go razem z grupą podchorążych. Po agresji ZSRR na Polskę zgodnie z rozkazem dowództwa przeszedł do Rumunii, jednak szybko zdecydował się na powrót do kraju celem kontynuowania walki. Wkrótce trafił do sowieckiej niewoli. Po ucieczce zdołał dotrzeć do Francji.
„Nie błagamy o wolność, my walczymy o wolność. Tak miałem napisane na samolocie”
–– Witold Urbanowicz.
Na początku 1940 roku został skierowany do Wielkiej Brytanii. Początkowo służył w 145. Dywizjonie Myśliwskim RAF. 21 sierpnia został dowódcą eskadry „A” w polskim 303. Dywizjonie Myśliwskim im. Tadeusza Kościuszki. We wrześniu 1940 roku objął dowództwo tej jednostki. Był najskuteczniejszym polskim pilotem w czasie bitwy o Anglię. Od czerwca 1941 roku nie latał bojowo.
Jesienią 1943 roku został pilotem amerykańskiej 14 Armii Lotniczej walczącej na froncie chińskim. Brał udział w powietrznych walkach z Japończykami, zestrzelił dwa wrogie myśliwce. Pod koniec 1943 roku wrócił do Wielkiej Brytanii. Wkrótce został polskim attaché lotniczym w Waszyngtonie. Po wojnie zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował w amerykańskich liniach lotniczych. W 1973 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 17 sierpnia 1996 roku w Nowym Jorku.
