środa,
Wiesław Wolwowicz
Dziś przypada rocznica urodzin oficera Polskich Sił Zbrojnych, więźnia sowieckich łagrów, uczestnika bitwy o Monte Cassino, kawalera Orderu Virtuti Militari.
Wiesław Jan Wolwowicz urodził się 6 kwietnia 1922 roku w Sanoku. W czasach szkolnych działał w harcerstwie. Podczas kampanii wrześniowej ochotniczo zgłosił się do kompanii strzeleckiej w Borysławiu, brał udział w obronie Polaków przed atakami Ukraińców. Po agresji Sowietów na Polskę znalazł się w rejonie pod sowiecką okupacją. Na początku 1940 roku usiłował się przedostać na Zachód, aby dołączyć do polskich oddziałów, jednak na granicy został zatrzymany przez NKWD.
Początkowo trafił do więzienia we Lwowie. Po otrzymaniu wyroku pięciu lat łagrów przeniesiono go do obozu pracy przymusowej w obwodzie swierdłowskim na Uralu. Po zawarciu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa. Służył w 6. Lwowskiej Dywizji Piechoty. Odbył szkolenie dla podchorążych na kursie prowadzonym w szkole oficerów rezerwy. Po ewakuacji polskich oddziałów na Bliski Wschód i ich reorganizacji otrzymał przydział do 5. Kresowej Dywizji Piechoty.
W lutym 1944 roku jego jednostka wylądowała we Włoszech i wkrótce przystąpiła do działań bojowych w rejonie Castel San Vincenzo. Do końca marca żołnierze 5. Dywizji Piechoty zajmowali pozycje obronne nad rzeką Sangro. Później zostali oddelegowani do walk o Monte Cassino i pod koniec kwietnia zajęli pozycje do natarcia. W nocy z 11 na 12 maja 1944 roku Wiesław Wolwowicz dowodził oddziałem szturmowym atakującym „wzgórze Widmo”. Podczas szturmu został ranny. Później brał udział bitwie o Ankonę oraz walkach w Apeninach Emiliańskich. Jesienią podczas starcia pod Civitellą ponownie został ranny. Trafił do szpitala. Wiosną 1945 roku wrócił do jednostki i wziął udział w natarciu w kierunku Bolonii. 15 kwietnia 1945 roku w trakcie bitwy o Bolonię po raz trzeci został raniony. Za zasługi bojowe otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari.
„Byliśmy jak ludzie, którzy wykonali ciężką robotę, po czym staliśmy się nikomu niepotrzebni”
–– Wiesław Wolwowicz.
Po zakończeniu wojny był mocno rozgoryczony, podobnie jak inni żołnierze Polskich Sił Zbrojnych. Zdecydował się pozostać na emigracji. Zamieszkał w Anglii. Brał aktywny udział w działalności środowisk polonijnych i kombatanckich. Był m.in. prezesem Funduszu Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Zmarł 15 stycznia 2014 roku w Londynie, w wieku 91 lat.
