piątek,
Tadeusz Koc
Dzisiaj mija rocznica śmierci pułkownika pilota Wojska Polskiego, jednego z dowódców słynnego Dywizjonu 303.
Tadeusz Koc urodził się 9 sierpnia 1913 roku w Grabanowie niedaleko Białej Podlaskiej. Ukończył Gimnazjum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej. W czasach gimnazjalnych zapisał się do szkoły szybowcowej przy Podlaskiej Wytwórni Samolotów. W 1934 roku zdał egzamin dojrzałości i odbył szkolenie na samolotach szkolnych Hanriot w ramach Przysposobienia Wojskowego Lotniczego, a następnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Po jej ukończeniu służył w stopniu podporucznika w 161 Eskadrze Myśliwskiej we Lwowie.
2 września 1939 roku podczas kampanii wrześniowej wspólnie z innymi pilotami zestrzelił niemiecki bombowiec Dornier Do 17. Kilka godzin później samodzielnie zestrzelił wrogi myśliwiec Messerschmitt Bf 110. 17 września strącił sowiecki samolot rozpoznawczy Polikarpow R-5. Tego samego dnia przekroczył granicę rumuńską i został aresztowany. Po ucieczce przez Jugosławię przedostał się do Grecji, a stamtąd na pokładzie polskiego statku „Pułaski” do Marsylii. Po upadku Francji drogą morską ewakuował się do Wielkiej Brytanii.
Po odbyciu szkolenia na sprzęcie brytyjskim. Loty bojowe rozpoczął w 245 dywizjonie RAF. W lutym 1941 roku trafił do 317 Dywizjonu Myśliwskiego „Wileńskiego”. 8 listopada nad Francją prawdopodobnie zestrzelił myśliwiec Messerschmitt Bf 109. W kwietniu 1942 roku uzyskał pewne zestrzelenia myśliwców Focke-Wulf Fw 190, dwa samodzielnie i jedno wspólne. W czerwcu został pilotem 308 Dywizjonu „Krakowskiego”. 3 lutego 1943 roku poleciał w osłonie bombowców nad Francję. W drodze powrotnej ciężko uszkodził Focke-Wulfa Fw 190, jednak jednocześnie został zestrzelony przez drugi nieprzyjacielski myśliwiec. Uratował się, wyskakując na spadochronie. Przez Pireneje i Hiszpanię dostał się do Gibraltaru, a następnie na Wyspy Brytyjskie.
Latem 1943 roku został przeniesiony do Dywizjonu 303. Jesienią objął stanowisko dowódcy tej jednostki. Rok później zakończył loty bojowe i został oficerem łącznikowym. Służbę zakończył w stopniu majora. Po demobilizacji pozostał na emigracji. Zmarł 3 czerwca 2008 w Collingwood, w Kanadzie.
