niedziela,
Stanisław Skarżyński
Urodził się 1 maja 1899 roku w Warcie niedaleko Sieradza. W latach 1908–1914 był uczniem Szkoły Handlowej w Kaliszu. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wyjechał do Włocławka, gdzie kontynuował edukację. Wiosną 1916 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 roku zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. Jesienią brał udział w rozbrajaniu Niemców. Wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1919 roku otrzymał awans do stopnia podporucznika. Pod koniec tego roku został raniony w plecy. Po krótkim pobycie w szpitalu powrócił do macierzystej jednostki. 16 sierpnia 1920 roku został ciężko ranny w nogę w bitwie pod Radzyminem. Ze szpitala wyszedł dopiero na początku 1923 roku, do końca życia utykał na nogę. Za postawę w bitwie pod Radzyminem otrzymał Srebrny Krzyż Virtuti Militari.
Do lotnictwa trafił przypadkiem. Z oczywistych powodów zdrowotnych nie mógł dalej służyć w piechocie i mimo przeszkód stawianych przez lekarzy zdołał uzyskać zgodę na przeniesienie do lotnictwa. W 1925 roku ukończył Szkołę Pilotów w Bydgoszczy i otrzymał przydział do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie. W latach 1928–1930 w ramach tej jednostki dowodził 12 Eskadrą Liniową. W tym okresie zainteresował się dalekimi przelotami sportowymi.
Za sprawą oblotu Afryki w 1931 roku stał się znany na całym świecie. Wspólnie z porucznikiem Andrzejem Markiewiczem na polskim samolocie PZL Ł.2 pokonał liczącą 25 770 kilometrów trasę Warszawa, Belgrad, Ateny, Kair, Chartum, Kisumu, Abercon, Elisabethville, Luebo, Léopoldville, Lagos, Abidżan, Bamako, Dakar, Port Etienne, Agadir, Villa Cisneros, Casablanca, Alicante, Paryż.
Kolejnym słynnym lotem kapitana Skarżyńskiego był przelot przez Atlantyk. Posłużył się jednomiejscowym samolotem polskiej konstrukcji RWD-5bis przebudowanym pod kątem możliwości zabierania dodatkowych zbiorników paliwa. Swój lot rozpoczął 7 maja w godzinach wieczornych. Startował z Saint Louis w Senegalu. Po dwudziestu godzinach i trzydziestu minutach spędzonych w powietrzu wylądował w brazylijskim Maceió. Pokonał trasę o długości 3582 kilometrów, czym ustanowił międzynarodowy rekord odległości w klasie II samolotów turystycznych, o masie własnej do 450 kilogramów. Polskiemu pilotowi dodatkowej sławy dodał fakt, że lot odbył w garniturze. Za swój wyczyn w 1936 roku od Międzynarodowej Federacji Lotniczej otrzymał Medal Louisa Blériota przyznawany za rekordy osiągane w lotnictwie lekkim.
W sierpniu 1939 roku został oddelegowany do Rumunii. Był zastępcą attaché lotniczego. Po 17 września zajmował się przerzutami polskich pilotów do Francji. W 1940 roku we Francji uczestniczył w organizowaniu polskiego lotnictwa. Po klęsce Francji kierował ewakuacją polskich pilotów do Wielkiej Brytanii. Po dotarciu do Anglii otrzymał przydział na stanowisko komendanta Polskiej Szkoły Pilotów w Newton. Był w dość zaawansowanym jak na pilota wieku, jednak zdołał uzyskać przydział do polskiego polskim 305 Dywizjonu Bombowego. Jako drugi pilot uczestniczył w lotach bojowych.
26 czerwca 1942 roku podczas powrotu po nalocie na Bremę bombowiec Vickers Wellington Mk II, którym leciał, został trafiony w silnik. Piloci przymusowo wodowali maszynę na Morzu Północnym u wybrzeży Anglii. Stanisław Skarżyński został zmyty przez falę ze skrzydła tonącego samolotu i utonął. Pozostali członkowie załogi ocaleli. Jego ciało odnaleziono w pobliżu holenderskiej miejscowości West-Terschelling. Pośmiertnie otrzymał awans do stopnia pułkownika.
