piątek,
Stanisław Maleszewski
Dziś mija rocznica urodzin powstańca śląskiego, nieocenionego kwatermistrza 10. Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej, uczestnika bitwy o Monte Cassino.
Stanisław Mateusz Bożydar Maleszewski urodził się 23 września 1903 roku w Częstochowie. Jako szesnastolatek walczył w pierwszym powstaniu śląskim. Wkrótce potem ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał przydział do pułku Strzelców Podhalańskich. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za zasługi otrzymał Krzyż Walecznych. Po wojnie kontynuował przerwaną naukę. Swoją przyszłość wiązał z wojskiem. W 1921 roku w Szkole Kadetów zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do w Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Na własną prośbę przeniesiono go do Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu.
Po ukończeniu szkoły krótko służył w 25. Pułku Ułanów Wielkopolskich w Prużanie. Kolejną jego jednostką był 15. Pułk Ułanów Poznańskich. W 1927 roku otrzymał awans do stopnia porucznika. W 1933 roku został skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, gdzie był słuchaczem XIV Kursu Normalnego. Po jego ukończeniu otrzymał stopień rotmistrza i został oddelegowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Po powrocie z Francji otrzymał przydział do Sztabu Głównego w Warszawie, a następnie do Dowództwa Pomorskiej Brygady Kawalerii.
Tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej trafił do zmotoryzowanej 10 Brygady Kawalerii dowodzonej przez pułkownika Stanisława Maczka. Objął stanowisko kwatermistrza. Przeszedł cały szlaku bojowym jednostki od Jordanowa po Przełęcz Tatarską. W realiach toczących się walk, niemieckich nalotów bombowych i pogłębiającego się chaosu niestrudzenie zdobywał paliwo na potrzeby Brygady, która do końca walk dysponowała sprawnymi pojazdami pancernymi. Po najeździe sowieckim na Polskę żołnierze pułkownika Maczka przeszli na Węgry.
Stanisław Maleszewski za kampanię wrześniową otrzymał Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy. Zdołał przedostać się do oddziałów Wojska Polskiego formowanych we Francji, jednak natychmiast został oddelegowany z powrotem do Budapesztu, gdzie miał pomagać polskim ochotnikom w dotarciu do Francji. Podczas walk we Francji w 1940 roku walczył w szeregach francuskiej 6. Dywizji Kolonialnej. Ewakuował się do Maroka. W sztabie francuskich wojsk kolonialnych dowiedział się o powstającej na Środkowym Wschodzie Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich.
Aby dotrzeć do polskich oddziałów, przez kilka tygodni jechał samochodem przez Saharę. Brygadę Karpacką odnalazł w Aleksandrii. Po przybyciu na Środkowy Wschód polskich oddziałów z ZSRR uczestniczył w ich reorganizacji. W maju 1942 roku objął obowiązki oficera operacyjnego w sztabie 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Krótko dowodził Pułkiem Ułanów Karpackich. Latem 1943 roku został szefem sztabu w 5. Kresowej Dywizji Piechoty. W szeregach tej jednostki wziął udział w bitwie o Monte Cassino. Po zakończeniu walk o klasztor odesłano go do Londynu, na stanowisko szefa planowania operacyjnego w sztabie głównym Polskich Sił Zbrojnych.
Służbę zakończył w stopniu podpułkownika. Po demobilizacji wyjechał do Kanady. Do przejścia na emeryturę był pracownikiem firmy ubezpieczeniowej w Vancouver. Aktywnie działał w środowiskach kombatanckich i polonijnych. Zmarł 8 maja 1995 roku w wieku 92 lat.
