piątek,
Pociąg Pancerny „Poznańczyk”
W grudniu 1918 roku w Warszawie ze zmodyfikowanych wagonów towarowych osłoniętych betonem i workami z piaskiem utworzono improwizowany pociąg pancerny. Jednostkę uzbrojono w karabiny maszynowe. Otrzymała ona nazwę „Pociąg pancerny nr 11”. Pociąg został skierowany na pomoc powstańcom wielkopolskim. 31 grudnia 1918 roku brał udział w walkach o Ostrów Wielkopolski, dzień później wspierał powstańców zdobywających Krotoszyn.
Po zakończeniu walk w Wielkopolsce pociąg został zmodernizowany w poznańskich Zakładach H. Cegielskiego. Pod koniec 1919 roku jednostkę skierowano na front białorusko-litewski. W trakcie bitwy warszawskiej pociąg wspierał 1. Dywizję Piechoty Legionów, a następnie brał udział w walkach na terenie Litwy. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej Pociąg pancerny nr 11 ponownie był modernizowany w Zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu. Wtedy otrzymał nazwę Pociąg Pancerny nr 9 „Poznańczyk”.
W 1924 roku „Poznańczyk” został zdemobilizowany. Służył jako sprzęt rezerwowy w szkolnym dywizjonie pociągów pancernych w Legionowie. W 1939 roku ponownie trafił do służby. Jednostkę przemianowano na „Pociąg Pancerny nr 12”. W tym okresie jego uzbrojenie stanowiły dwie haubice 100 mm, 2 armaty 75 mm oraz 22 ciężkie karabiny maszynowe. Wyposażenie bojowe uzupełniały dwie 2 drezyny pancerne torowo-terenowe typu „R” oraz cztery drezyny pancerne torowo-terenowe typu „TK”. Drezyny „R” były konstrukcjami opartymi o czołg FT-17, drezyny „TK” zbudowano na bazie tankietki TK/TKS.
W składzie bojowym znajdował się parowóz pancerny serii Ti3, dwa wagony artyleryjskie, wagon szturmowy oraz dwie platformy. Pociąg był samodzielną jednostką, dlatego w jego składzie znajdowała się część techniczno-magazynowa, wagony mieszkalne, wagon kuchni oraz wagon izby chorych. Łącznie „Poznańczyk” miał w składzie około trzydziestu wagonów. Załoga pociągu liczyła około 190 ludzi.
W kampanii wrześniowej był jednostką w strukturach Armii „Poznań”. W tym okresie dowódcą „Poznańczyka” był kapitan Kazimierz Majewski. W pierwszych dniach września pociąg patrolował okolice Krotoczyna, Jarocina, Rawicza i Gostynia. Wspierał inne polskie jednostki, ostrzeliwał niemiecką piechotę. 5 września „Poznańczyk” otrzymał rozkaz wycofania się w kierunku Warszawy. 7 września utknął w zatorze pociągów za Łowiczem. Dwa dni później zniszczył siedem niemieckich pojazdów z niemieckich czołówek.
W trakcie walki ostrzał wrogiej artylerii zakończył się pożarem jednego z wagonów. Pociąg wycofał się do Błonia. Po przeprowadzeniu prowizorycznych napraw „Poznańczyk” próbował kierować się w stronę Warszawy. W rejonie Ołtarzewa okazało się, że pociąg znalazł się pośrodku jednostek niemieckiej 4. Dywizji Pancernej. Wobec braku możliwości ruchu dowódca zarządził zniszczenie „Poznańczyka”. Część załogi pociągu brała udział w obronie Warszawy.
