środa,
Pałacyk Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku
Z okazji 25-lecia pracy literackiej 22 grudnia 1900 roku Henryk Sienkiewicz otrzymał akt własności majątku w Oblęgorku. Zbiórkę funduszy na zakup posiadłości zorganizowało polskie społeczeństwo. Był to wyraz podziękowania za pracę przyszłego noblisty. Ze składek zebrano 70 tysięcy rubli. Faktyczny jubileusz przypadał na rok 1897, jednak został przełożony na prośbę pisarza. Sienkiewicz był wtedy mocno zaangażowany w obchody 100-lecia urodzin Adama Mickiewicza (w 1898 roku).
Kiedy pisarzowi wręczano akt notarialny w Oblęgorku trwały intensywne prace budowlane. Na bazie istniejącego domku myśliwskiego powstawał dworek. Prace trwały w latach 1900–1902. Autorem projektu był warszawski architekt Hugon Kuder. Nad drzwiami wejściowymi umieszczono kamienny herb rodu Sienkiewiczów. Budynek zwieńczony jest charakterystycznym kamiennym husarzem.
Sienkiewiczowi bardzo spodobała się posiadłość, jednak używał jej głównie jako letniej rezydencji. Daleko było stąd do najbliższej stacji kolejowej, co mocno utrudniało kontakt ze światem. Do zamieszkania w dworku zimą odstraszały problemy z ogrzewaniem pałacyku.
W 1914 po wybuchu pierwszej wojny światowej Henryk Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii. Po śmierci pisarza w 1916 jego żona Maria i syn zamieszkali na stałe w dworku. Po zakończeniu drugiej wojny światowej na skutek reform wprowadzonych w Polsce majątek uległ parcelacji. Uznano prawo do posiadania pałacu dla rodziny pisarza, ale budynek zwrócono dopiero w roku 1949. Do tego czasu uległ dewastacji, pokoje zamieniono na magazyny, w niektórych pomieszczeniach trzymano kury i świnie. Potomkowie Sienkiewicza nie posiadali środków na remont, więc zniszczenia pałacu postępowały.
Dzieci Sienkiewicza uznały, że jedynym ratunkiem dla budynku będzie przekazanie go państwu z przeznaczeniem na muzeum. W 1956 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki poparło pomysł i postanowiło utworzyć w Oblęgorku Muzeum Sienkiewicza. Prace remontowe rozpoczęły się w 1957 roku. Centrala Przemysłu Ludowego i Artystycznego – Cepelia – wykonała renowację mebli i tkanin. W sprawę bardzo mocno angażował się prezes poznańskiego oddziału Cepelii – Ryszard Andruszkiewicz. I tym razem można było liczyć na polskie społeczeństwo – z całego kraju napływały dary i pieniądze. Otwarcie muzeum nastąpiło 26 października 1958 roku. Pierwszym kustoszem była synowa Henryka Sienkiewicza Zuzanna.
