poniedziałek,
Obozy dla internowanych 1981‑1982
W ciągu pierwszego tygodnia trwania stanu wojennego w więzieniach i ośrodkach internowania znalazło się kilka tysięcy osób.
„Próbując zaszczuć Solidarność, władze wypowiedziały wojnę własnemu narodowi”
–– Ronald Reagan o stanie wojennym w Polsce.
Przygotowania do wprowadzenia stanu wojennego w Polsce komunistyczne władze podjęły już w 1980 roku. W pierwszej kolejności w tajemnicy opracowano zestaw niezbędnych aktów prawnych dotyczących tej sytuacji. W listopadzie 1980 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wytypowało prawie trzynaście tysięcy osób przewidzianych do internowania i przygotowało w tym celu ośrodki oraz miejsca w więzieniach. Ogólnokrajowa akcja aresztowań działaczy opozycyjnych otrzymała kryptonim „Wrzos”, po ucieczce na Zachód pułkownika Ryszarda Kuklińskiego zmieniono jej nazwę na „Jodła”.
13 grudnia 1981 roku na terenie całej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wprowadzono stan wojenny. Akcja „Jodła” rozpoczęła się już 12 grudnia w późnych godzinach wieczornych, wzięło w niej udział prawie dziesięć tysięcy funkcjonariuszy. Wytypowane osoby zatrzymywano bez podania przyczyny w ich mieszkaniach, po przesłuchaniu wysyłano je do różnych ośrodków odosobnienia. Aby zachować pozory działania w ramach prawa, komunistyczne władze sięgnęły po znaną z prawa międzynarodowego instytucję internowania. Pierwszej nocy zatrzymano ponad trzy tysiące osób. Wśród nich byli przywódcy i działacze NSZZ Solidarność, Niezależnego Zrzeszenia Studentów, NSZZ Solidarność Rolników Indywidualnych, Klubów Inteligencji Katolickiej, Konfederacji Polski Niepodległej, Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”.
Łącznie w czasie stanu wojennego wydano 10 132 decyzji o internowaniu w stosunku do 9736 osób. Wśród tysięcy internowanych znaleźli się trzej przyszli polscy prezydenci: Lech Wałęsa, Lech Kaczyński i Bronisław Komorowski. Co ciekawe, internowano także niektórych przedstawicieli byłego aktywu władz państwowych PRL, m.in. I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka. Powstała sieć obozów dla internowanych, najczęściej kierowano ich do zakładów karnych. Kobiety i prominentnych działaczy Solidarności umieszczano w ośrodkach rządowych. W różnych miejscach odosobnienia panowały odmienne warunki bytowe, zatrzymani byli również różnie traktowani przez więzienny personel. Internowanych przetrzymywano w ośrodkach odosobnienia przez okres od kilku do kilkunastu miesięcy.
Obozy dla internowanych funkcjonowały w następujących miejscowościach: Arłamowie, Białołęce Dworskiej, Bytomiu, Cieszynie, Darłówku, Gębarzewie, Głogowie, Gołdapi, Grodkowie, Hrubieszowie, Iławie, Jastrzębiu-Zdroju, Jaworze, Kamiennej Górze, Katowicach, Kielcach-Piaskach, Krasnymstawie, Łęczycy, Kwidzyniu, Łowiczu, Lublinie, Lublińcu, Nowym Łupkowie, Nowym Wiśniczu, Mielęcinie, Nysie, Ostrowie Wielkopolskim, Piotrkowie Trybunalskim, Potulicach, Raciborzu, Sieradzu, Strzebielinku, Strzelcach Opolskich, Suwałkach, Uhercach Mineralnych, Wierzchowie, Włodawie, Wronkach, Zabrzu, Załężu.
W 1982 roku komunistyczne władze wprowadziły w życie swój kolejny pomysł, ukrytą formę internowania pod pozorem powołania na dodatkowe przeszkolenie do wojska. Powołane w tym celu Wojskowe Obozy Specjalne zorganizowano w Czerwonym Borze, Chełmnie, Rawiczu, Trzebiatowie, Unieściu, Budowie, Czarnem, Wędrzynie i Węgorzewie.
