sobota,
Oblężenie Wolmaru
18 grudnia 1601 roku wojska hetmana wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego zdobyły Wolmar.
W latach 1600–1611 trwała wojna polsko-szwedzka o Inflanty. Jednocześnie w tle sporu o ziemie dawnego zakonu kawalerów mieczowych toczyła się walka o tron szwedzki między Karolem Sudermańskim a Zygmuntem III Wazą. W pierwszej fazie konfliktu sukcesy odnosili Szwedzi.
Jesienią 1601 roku do Inflant wkroczyła silna armia dowodzona przez hetmana wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego. Jej wyprawa sprowadziła się do oblegania kolejnych twierdz. Początkowo Zamoyskiemu towarzyszył król Zygmunt III Waza. Pierwsze na drodze polskiej wyprawy było miasto Wolmar, którego bronił tysiąc żołnierzy. Zamoyski miał pod komendą piętnaście tysięcy ludzi i dysponował pięćdziesięcioma działami, w tym ciężkimi kolubrynami stosowanymi podczas oblężeń. Wolmar był otoczony grubym murem i głęboką fosą.
Pierwsze oddziały armii koronnej dowodzone przez Stanisława Żółkiewskiego dotarły pod twierdzę 18 października. Kilka dni później na miejsce dotarły główne polskie siły. Początkowo oblężenie ograniczało się do prowadzenia niezbyt intensywnego ostrzału z dział. Na początku grudnia Zygmunt III Waza udał się do Wilna, a Zamoyski przystąpił do bardziej zdecydowanego ostrzału Wolmaru. 18 grudnia dowódca wojsk koronnych uznał, że stopień zniszczenia murów twierdzy pozwala na przeprowadzenie szturmu i osobiście poprowadził żołnierzy do ataku.
Oddziały Zamoyskiego bez trudu wdarły się do miasta. Szwedzi zdołali schronić się w zamku, jednak poprosili o warunki kapitulacji. Szeregowi szwedzcy żołnierze po złożeniu przysięgi, że nie będą więcej walczyć z Polakami, mogli opuścić miasto. Oficerów wzięto do niewoli.
