czwartek,
Mieczysław Kurkowski
Mieczysław Kurkowski urodził się 10 lutego 1908 roku w Nowej Wilejce pod Wilnem. Ukończył Państwową Szkołę Techniczną w Wilnie, w 1930 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął odbywanie obowiązkowej służby wojskowej. Zdecydował się zostać zawodowym żołnierzem, służył w jednostkach saperów.
Podczas kampanii wrześniowej walczył jako dowódca kompanii w 20. Batalionie Saperów w składzie 20. Dywizji Piechoty. Przeszedł szlak bojowy swojej jednostki od bitwy pod Mławą po obronę Warszawy. Po kapitulacji stolicy uniknął niewoli i w październiku 1939 roku wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski. Posługiwał się pseudonimami „Mietek” i „Sawa”. Początkowo był członkiem sztabu dywersji Dowództwa Głównego SZP. Od lutego 1940 roku dowodził patrolem saperskim „Praga”. Po kilku miesiącach przeszedł do Związku Odwetu, gdzie dowodził jednym z pierwszych warszawskich patroli.
W 1940 roku otrzymał awans do stopnia kapitana. Jesienią 1942 roku został oficerem Kedywu Armii Krajowej. Brał udział w wielu akcja zbrojnych, m.in. w dywersji kolejowej. Jego najbardziej znaną akcją było uderzenie na stacji w Celestynowie, kiedy dowodzony przez niego oddział dyspozycyjny Kedywu uwolnił 49 więźniów przewożonych transportem kolejowym z Warszawy do KL Auschwitz.
Podczas powstania warszawskiego był oficerem Zgrupowania „Radosław”. Podczas walk na Starówce został ciężko ranny, przeniesiono go kanałami do Śródmieścia, a ostatecznie umieszczono go w powstańczym szpitalu przy ulicy Drewnianej 8 na Powiślu. W pierwszych dniach września rozpoczęto ewakuację placówki, jednak kapitan Kurkowski pozostał w szpitalu razem z grupą innych ciężko rannych i częścią personelu. Początkowo Niemcy po zajęciu ulicy Drewnianej pozostawili pacjentów szpitala przy życiu, 27 września dwudziestu dwóch ciężko rannych polskich żołnierzy zastrzelili esesmani z pułku Dirlewangera. Wśród zamordowanych ofiar był kapitan Mieczysław Kurkowski, a także inny wysoki oficer Zgrupowania „Radosław”, major Wacław Janaszek „Bolek”.
Mieczysław Kurkowski był odznaczony Orderem Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
