sobota,
Bitwa o Lwów
Kiedy Front Zachodni pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego brał udział w walkach o Warszawę, bolszewicki Front Południowo–Zachodni pod dowództwem Aleksandra Jegorowa uderzał na Lwów. Wiadomości o szybko zmierzających w stronę miasta wrogich oddziałach spowodowały, że zaczęto przygotowywać się do obrony. Aby wesprzeć polskich żołnierzy, powołano do życia Ochotniczą Legię Obywatelską. Przeprowadzono zbiórki pieniędzy, żeby lepiej wyekwipować obrońców.
16 sierpnia Armia Czerwona rozpoczęła atak na miasto. 17 sierpnia w bitwie pod Zadwórzem batalion ochotników przez 11 godzin stawił czoło sowieckiej 6 Dywizji Konnej. Przez kolejne dwa dni bolszewicy szturmowali przedpola Lwowa. Pod Horpinem czerwonoarmiści dokonali krwawej masakry 80 jeńców, koło Dytiatyna obdarli z mundurów i pozbawili życia kolejnych kilkudziesięciu Polaków. 20 sierpnia bolszewicka 1 Armia Konna pod dowództwem Siemiona Budionnego wycofała się w stronę Sokala i po koncentracji wyruszyła z pomocą Frontowi Zachodniemu.
Już kilka dni wcześniej naczelne dowództwo Armii Czerwonej wysłało rozkaz, aby oddziały nacierające na Lwów skierowały się w rejon walk Frontu Zachodniego. Sprzeciwił się temu komisarz polityczny Frontu Południowo–Zachodniego Józef Stalin. Rozkaz był wielokrotnie bezskutecznie ponawiany. Kiedy polecenia dowództwa zostały wykonane, było już za późno, oddziały szturmujące Warszawę zostały rozbite. Sytuacja ta spowodowała, że dowódca Frontu Zachodniego Michaił Tuchaczewski za klęskę w bitwie warszawskiej obwiniał Stalina. W czasie rządów Stalina Tuchaczewski na podstawie sfabrykowanych oskarżeń został zamordowany przez NKWD w ramach czystki w 1937 roku.
Za walki w wojnie polsko-bolszewickiej miasto Lwów zostało odznaczone Orderem Wojennym Virtuti Militari.
