sobota,
Józef Dunin-Borkowski
19 lutego 1879 we Florencji w rodzinie ziemiańskiej pochodzącej z Podola urodził się Józef Dunin-Borkowski. Odbył studia politechniczne w Dreźnie, na Sorbonie obronił doktorat z filozofii. W latach 1897–1898 służył w tatarskim pułku jazdy. Z wojskiem związał się do końca życia.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Dowodził II plutonem 2 szwadronu Legionów. Po kampanii karpackiej otrzymał stopień podporucznika kawalerii. W maju 1915 roku skierowano go w okolice Radomska, gdzie organizował 5 szwadron kawalerii. Objął dowództwo nad tą formacją.
Podczas szarży 2 szwadronu II Brygady Legionów Polskich pod Rokitną poległ rotmistrz Zbigniew Dunin-Wąsowicz, wtedy Dunin-Borkowski powrócił do tej jednostki. W sierpniu 1915 ponownie został dowódcą 5 szwadronu w 2 pułku ułanów. Po „kryzysie przysięgowym” trafił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W czasie bitwy pod Rarańczą był dowódcą 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Nie zdołał przebić się na drugą stronę frontu i dostał się do niewoli austriackiej. Internowany przebywał w obozie w Huszt do 29 września 1918 roku.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę organizował w Dębicy szwadrony kawalerii. Na bazie tych formacji powstał 2 Pułk Strzelców Konnych, przemianowany następnie na 9 Pułk Ułanów Małopolskich. Od 30 maja 1919 w stopniu majora był dowódcą tej jednostki. Brał udział w walkach z Ukraińcami i wojnie polsko-bolszewickiej. Wraz z 9 Pułkiem Uczestniczył w wyprawie kijowskiej. Podczas odwrotu, 3 lipca 1920 roku, zginął podczas obrony mostu na rzece Horyń w okolicach Czernihowa.
W 1921 roku Józef Dunin-Borkowski pośmiertnie został awansowany na podpułkownika i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
