sobota,
Jan Romocki
Jan Bonawentura Romocki herbu Prawdzic urodził się 17 kwietnia 1925 roku w Warszawie. Był młodszym bratem Andrzeja Romockiego „Morro”. Pochodził z rodziny ziemiańskiej o patriotycznych tradycjach. Jego przodkowie brali udział w powstaniu styczniowym. Ojciec był byłym żołnierzem I Korpusu generała Dowbora-Muśnickiego oraz posłem na sejm II Rzeczypospolitej.
Przed wojną uczył się w Gimnazjum i Liceum Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej. Udzielał się w harcerstwie. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej miał czternaście lat. Maturę zdał już na tajnych kompletach wiosną 1943 roku. Za sprawą starszego brata od 1941 roku działał w konspiracyjnej organizacji PET. Jesienią 1941 roku trafił do Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, brał udział w akcjach małego sabotażu.
Pod koniec 1942 roku dołączył do hufca Południe warszawskich Grup Szturmowych. Przeszedł przeszkolenie wojskowe i dywersyjne. Brał udział w akcjach zbrojnych. W maju 1944 roku ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agrykola” i uzyskał stopień plutonowego podchorążego.
Podczas powstania warszawskiego walczył pod komendą brata w szeregach kompanii „Rudy” w batalionie „Zośka”. Odznaczył się 4 sierpnia w ataku na niemiecką kolumnę samochodową w rejonie skrzyżowania ulic Obozowej z Młynarską. 12 sierpnia w czasie próby odbicia z rąk niemieckich szkoły i magazynów na Stawkach został ciężko ranny. Próbował granatem zniszczyć niemiecki czołg.
Trafił do powstańczego szpitala. Zginął 18 sierpnia w trakcie niemieckiego nalotu na szpital przy ulicy Miodowej. Miesiąc później na Czerniakowie poległ jego brat, Andrzej Romocki „Morro”. Pośmiertnie, jeszcze w czasie powstania, Jan Romocki otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari oraz awans do stopnia podporucznika.
