środa,
Dzień Pamięci Ofiar Stanu Wojennego
Od 2003 roku w dzień rocznicy wprowadzenia stanu wojennego w Polsce obchodzony jest Dzień Pamięci Ofiar Stanu Wojennego uchwalony poprzez aklamację przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 6 grudnia 2002 roku.
„Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza 13 grudnia dniem pamięci ofiar stanu wojennego.
W rocznicę wprowadzenia stanu wojennego naszą pamięć i wdzięczność zwracamy ku tym wszystkim, którzy ponieśli ofiary na rzecz niepodległości Polski, swobód narodowych i obywatelskich.
W tym dniu składać będziemy hołd bohaterom polskiej wolności, którym zawdzięczamy odrodzenie wolnej i demokratycznej Rzeczypospolitej”
–– uchwała Sejmu.
Po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego, struktury NSZZ „Solidarność” podjęły akcje protestacyjne. ZOMO pacyfikowało kolejne strajki. 15 grudnia na terenie kopalni Manifest Lipcowy grupa milicjantów otworzyła ogień do robotników. Raniono cztery osoby. Tego samego dnia podczas pacyfikacji strajku na Politechnice Wrocławskiej jedna osoba zmarła pobita przez ZOMO. 16 grudnia w kopalni Wujek funkcjonariusze zastrzelili 9 górników. Następnego dnia rozpędzając demonstrację w Gdańsku, zastrzelono przypadkowego człowieka. Takich przykładów jest dużo więcej.
W pierwszym tygodniu stanu wojennego w więzieniach i ośrodkach internowania znalazło się około 5 tysięcy osób. Wyroki wydawały w trybie doraźnym sądy wojskowe, opozycjonistów oskarżano o próbę obalenia ustroju PRL. W trybie doraźnym za to przestępstwo maksymalny wymiar kary oznaczał karę śmierci. W latach 1981–1982 przetrzymywano w obozach dla internowanych prawie dziesięć tysięcy działaczy podziemia, w tym 313 kobiet. Wiele osób było szykanowanych przez władze, wyrzucano ludzi z pracy, eksmitowano z mieszkań, zmuszano do emigracji.
W 1989 roku Sejmowa Komisja Nadzwyczajna do Zbadania Działalności MSW stwierdziła, że spośród 122 niewyjaśnionych przypadków zgonów działaczy opozycji aż 88 miało bezpośredni związek z działalnością funkcjonariuszy MSW.
