wtorek,
Bitwa pod Słonimem
12 lipca 1769 roku podczas konfederacji barskiej miała miejsce zwycięska dla konfederatów bitwa pod Słonimem. Słonim to miasto położone około 150 kilometrów na wschód od Białegostoku. Obecnie znajduje się na terytorium Republiki Białorusi.
W czerwcu 1769 roku oddziały konfederatów pod komendą Kazimierza Pułaskiego ruszyły na Litwę. Opanowanie jej terenów odcięłoby od dostaw wojska rosyjskie operujące w centrum Polski. Konfederaci kierowali się w stronę Grodna. Na wieść o rajdzie Puławskiego Rosjanie skierowali przeciw niemu znaczne siły. Polski dowódca był dobrym strategiem, próby otoczenia konfederatów kończyły się niepowodzeniem. Oddziały Pułaskiego były bardzo ruchliwe.
Po zwycięskiej bitwie pod Kukiełkami rozegranej 6 lipca Pułaski wycofał się przez Wołkowysk w okolice Słonima. Ścigał go korpus pułkownika Wachtmeistra. Kiedy nadciągnęli Rosjanie, konfederaci bez walki oddali Słonim i zajęli pozycje na prawym brzegu rzeki Szczary. Jako pierwsi w pobliżu zerwanego mostu pojawili się Kozacy, jednak zostali zatrzymani ogniem polskiej armaty. Kiedy nadeszła reszta rosyjskich oddziałów z armatami, Polacy ustąpili pola.
Po przeprawie Wachtmeister ustawił swoje wojska w typowym dla Rosjan szyku – jazda na skrzydłach i piechota w centrum. Podczas ataku rosyjskie lewe skrzydło znalazło się w pozycji umożliwiającej oskrzydlający kontratak dla Polaków ukrytych w lesie. Uderzenie rozbiło jazdę z rosyjskiego lewego skrzydła. Walka na prawej stronie także zakończyła się sukcesem konfederatów. Pułaski dysponował głównie kawalerią, dlatego nie zdecydował się na ryzykowną szarżę na piechotę i zadowolił się zmuszeniem Rosjan do odwrotu.
