środa,
Bitwa pod Kobyłką
26 października 1794 roku podczas insurekcji kościuszkowskiej na przedpolach Warszawy doszło do starcia wojsk litewskich generała Mokronowskiego z rosyjską jazdą pod komendą Suworowa.
Po klęsce wojsk Kościuszki pod Maciejowicami litewscy żołnierze generała Mokronowskiego rozpoczęli odwrót w stronę Warszawy. Ścigał ich rosyjski korpus generała Derfeldena. Z Brześcia wyruszył korpus generała Suworowa, który chciał przeciąć Litwinom drogę.
Odwrót sił Mokronowskiego osłaniała dywizja generała Meiena i dywizja generała Byszewskiego. Łącznie liczyły one pięć i pół tysiąca żołnierzy. 25 października 1794 roku te powstańcze oddziały zajęły stanowiska pod Kobyłką, miejscowością położoną w odległości kilkunastu kilometrów od Warszawy. Następnego dnia o świcie uderzył na nie Suworow.
Siły rosyjskie liczyły siedem tysięcy ludzi. Byli to doświadczeni w walkach weterani wojny z Turcją. Pierwszy atak Kozaków został odparty przez powstańców. Drugi zmasowany rosyjski atak zmusił Litwinów do odwrotu w stronę Pragi. Część z nich została otoczoną. Ostatnią fazą bitwy były walki toczone na pobliskich zalesionych pagórkach.
Dzięki sprzyjającemu terenowi większość powstańców dotarła do Warszawy. Mimo porażki w bitwie Litwini zdołali osłonić ostatnie kolumny wojsk Mokronowskiego wkraczające na Pragę. Pod Kobyłką poległo 450 żołnierzy litewskich, ośmiuset trafiło do niewoli. Wojska rosyjskie zatrzymały się do 2 listopada, później uderzyły na Pragę i 4 listopada dokonały rzezi jej mieszkańców. Obrona Pragi była ostatnią bitwą Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
