środa,
Bitwa pod Janowem
Podczas powstania styczniowego 6 lipca 1863 roku pod Janowem polscy powstańcy stoczyli zwycięską bitwę z oddziałem rosyjskim.
Kapitan Zygmunt Chmieleński w powiecie olkuskim zorganizował oddział powstańców. Na wieść o tym Rosjanie wysłali przeciw niemu z Częstochowy oddział mający w składzie trzy roty piechoty i kozacka sotnia. W Janowie zatrzymały się dwie roty z częścią Kozaków, pozostali rosyjscy żołnierze udali się do Lelowa, aby odciąć powstańcom drogę odwrotu. Chmieleński stacjonował na leśno-skalnym stanowisku pod Złotym Potokiem. Było to trudne do zdobycia miejsce, dlatego Rosjanie wezwali posiłki. Polski dowódca nie czekał na rozwój wypadków i zaatakował pierwszy.
Wydzielony oddział liczący ponad 150 powstańców skierował się do leżącej pod Janowem wsi Ponik. Niespodziewający się ataku Moskale kąpali się w pobliskim stawie i czyścili konie. Skradając się w zbożu, powstańcy zbliżyli się na odległość strzału i otworzyli ogień. Rosjanie rzucili się do ucieczki w stronę Janowa, a Polacy ruszyli w pogoń. Na rynku w Janowie Moskale próbowali stawić opór, jednak szybko zostali pobici i znowu ratowali się ucieczką.
Kiedy nadciągnęły rosyjskie posiłki, Chmieleński wycofał się do lasów. Rosjanie dopuścili się rabunków wśród ludności, zabili także kilku cywilów. Spalili Janów i Ponik. W Janowie spłonęło sto kilkadziesiąt domów, a ocalało tylko pięć budynków mieszkalnych i kościół. Bilans walk szacuje się na stu zabitych i rannych Rosjan oraz kilku poległych i kilkunastu rannych powstańców. Moskale stracili także kilkanaście koni kozackich i kilkadziesiąt sztuk broni.
Po zwycięskiej bitwie polskie oddziały udały się na stanowisko pod Złotym Potokiem. Kilka dni później doszło tam do kolejnej bitwy. Mimo przewagi Moskali powstańcy zdołali wycofać się bez strat.
Rosyjska rota w warunkach wojennych liczyła około dwustu żołnierzy. Nazwa sotnia wywodzi się od stu żołnierzy (setka, secina).
