piątek,
Bitwa pod Iłżą
W dniach 8–9 września 1939 roku w rejonie miasta Iłża rozegrała się jedna z bitew kampanii wrześniowej.
Armia „Prusy” miała stanowić odwód Naczelnego Wodza. Według planów polskiego dowództwa miała ona realizować zadania zaczepne, jednak po rozerwaniu polskiej obrony na styku Armii „Kraków” i Armii „Łódź” przez jednostki niemieckiej 10. Armii jej żołnierze z konieczności musieli stanąć na drodze oddziałów Wehrmachtu. Szybki marsz hitlerowskich wojsk mógł zagrodzić Polakom drogę odwrotu za Wisłę.
8 września 1939 roku do Iłży wkroczył 7. Pułk Piechoty Legionów. W pobliżu skoncentrowano więcej polskich sił, w okolicznych lasach znajdowały się inne oddziały z 3. Dywizji Piechoty Legionów. Kilka kilometrów na wschód od Iłży w rejonie miejscowości Seredzice rozmieszczono oddziały 12. Dywizji Piechoty generała Gustawa Paszkiewicza. Około godziny 12:00 pod Iłżę dotarły niemieckie jednostki zmotoryzowane. Ich ataki mimo wsparcia artylerii były konsekwentnie odpierane, jednak Polacy zostali otoczeni.
Po zapadnięciu zmroku polskie oddziały próbowały wyrwać się z okrążenia, ale ich natarcie załamało się pod silnym ogniem przeciwnika. Nocą w rejon walk przybyły kolejne jednostki Wehrmachtu. Nad ranem Polacy zaatakowali ponownie, tym razem powstrzymały ich niemieckie czołgi. Wobec dużych strat i braku możliwości przerwania okrążenia polscy dowódcy rozpuścili swoje oddziały i nakazali żołnierzom przebijać się w kierunku Wisły małymi grupami.
Po bitwie pod Iłżą większość jednostek południowego zgrupowania Armii „Prusy” uległa rozproszeniu i utraciła zdolność operacyjną.
