niedziela,
Helena Sparrow
5 czerwca 1891 roku urodziła się polska bakteriolog i mikrobiolog, światowa pionierka w zakresie zdrowia publicznego, zasłużona w walce z epidemią tyfusu podczas pierwszej wojny światowej, zaangażowana w krajowe programy szczepień w Polsce i Tunezji.
Pochodziła z polskiej rodziny w Bohusławiu. Ukończyła studia na Wydziale Medycyny Cesarskiego Uniwersytetu św. Włodzimierza w Kijowie. Po wybuchu pierwszej wojny światowej rosyjskie władze wojskowe skierowały ją do zwalczania tyfusu w armii. W 1918 roku podjęła pracę w Instytucie Bakteriologii w Kijowie. W 1920 roku wyjechała z ogarniętego walkami Kijowa i rozpoczęła pracę w warszawskim Państwowym Zakładzie Epidemiologicznym. Prowadziła walkę z epidemią cholery w Grodnie i wykonywała szczepienia profilaktyczne. Zorganizowała kilka stacji bakteriologicznych, w których kontroli sanitarnej poddawano osoby przyjeżdżające z Rosji. Od 1921 roku współpracowała z Rudolfem Weiglem z Uniwersytetu Lwowskiego podczas prac nad szczepionką przeciw tyfusowi plamistemu.
Obroniła doktorat na Uniwersytecie w Poznaniu i wyjechała na stypendium do Instytutu Pasteura w Paryżu. Prowadziła tam badania nad gruźlicą. Podczas kolejnego pobytu we Francji w 1925 roku Instytut Pasteura sfinansował jej badania nad tyfusem epidemicznym w Tunezji prowadzonymi wspólnie z późniejszym laureatem Nagrody Nobla Charles'em Nicolle'em. W 1928 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego.
W 1933 roku ponownie wyjechała do Tunezji, gdzie jako szef laboratorium wdrożyła nowe standardy produkcji szczepionek. W tym okresie przyjęła obywatelstwo francuskie. W 1939 roku wspólnie z Paulem Durandem opracowała szczepionkę płucną przeciw tyfusowi plamistemu Sparrow–Durand. Swoje badania prowadziła także w Ameryce Północnej. Podczas drugiej wojny światowej mieszkając w Tunisie zajętym przez wojska niemiecko-włoskie ukrywała polskich dezerterów z armii niemieckiej, członków francuskiego ruchu oporu oraz uciekinierów z Francji.
Po wojnie zajmowała się problematyką szczepień BCG. W 1949 roku zorganizowała program szczepień dla Tunezji przeciw gruźlicy i tyfusowi. Na zlecenie Światowej Organizacji Zdrowia przeprowadziła w Etiopii kompleksowe badania epidemiologiczne. Jako naukowiec o międzynarodowym autorytecie szkoliła wielu badaczy z różnych państw świata. Była autorką ponad 100 prac o tematyce związanej z mikrobiologią i medycyną doświadczalną, członkiem najbardziej prestiżowych towarzystw naukowych. Przez całe życie utrzymywała związki z Polską. Zmarła 13 listopada 1970 roku.
