niedziela,
Zbigniew Mrazek
Zbigniew Stanisław Mrazek przyszedł na świat 30 stycznia 1908 roku w Męcinie Wielkiej niedaleko Gorlic. Ukończył II Państwowe Gimnazjum im. Karola Szajnochy we Lwowie. W 1926 roku zdał egzamin dojrzałości i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Później przeniósł się do Krakowa na Uniwersytet Jagielloński, gdzie w 1930 roku otrzymał dyplom magistra prawa. Po aplikacji zdał egzamin sędziowski. Pracował w sądownictwie, w 1938 roku został najmłodszym prokuratorem w ówczesnej Polsce.
Nie został zmobilizowany podczas kampanii wrześniowej. Przez Rumunię przedostał się do Francji, gdzie trafił do Szkoły Podoficerskiej, a następnie do Szkoły Podchorążych Piechoty w Camp de Coëtquidan. W czerwcu 1940 roku został przerzucony do Wielkiej Brytanii. Służył w wojskach pancernych. Zgłosił się do służby w kraju i odbył przeszkolenie w zakresie dywersji i propagandy. 3 listopada 1943 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. W nocy z 12 na 13 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 14” został przerzucony do okupowanej Polski. Lądował na placówce odbiorczej „Mysz” w okolicach Lublina. Razem z nim skakali podporucznik Adam Benrad „Drukarz”, podporucznik Tadeusz Żelechowski „Ring” oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj plutonowy Jan Ciaś „Kula”. Zrzut ubezpieczał oddział partyzancki Armii Krajowej dowodzony przez podporucznika Aleksandra Sarkisowa „Szaruga”.
Po przybyciu do Warszawy podczas oczekiwania na przydział pracował w komórce „Kratka” utrzymującej łączność z więźniami Pawiaka. Ostatecznie oddelegowano go do Okręgu Wilno AK, jednak przydział nie został zrealizowany. Po wybuchu powstania warszawskiego dołączył do Pułku „Baszta”, był oficerem do zleceń dowódcy pułku. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli. W maju 1945 roku zameldował się w Londynie. Po demobilizacji wrócił do Polski. Pracował jako adwokat w okręgu Sądu Apelacyjnego w Gdańsku. Na początku 1950 roku został aresztowany, a następnie decyzją prezydenta miasta Sopotu otrzymał nakaz natychmiastowego opuszczenia obszaru nadmorskiego. Zakazano prowadzenia praktyki adwokackiej. Bezskutecznie starał się o rehabilitację. W 1952 roku podjął pracę jako radca prawny Gorzowskich Zakładów Włókien Sztucznych. W 1958 roku ponownie wpisano go na listę adwokatów Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Gdańsku. Pracował w Biurze Projektów Gospodarki Wodno-Ściekowej i Ochrony Atmosfery w Szczecinie. Zmarł 26 stycznia 1981 roku.
