czwartek,
Operacja lotnicza „Neon 2”
W nocy z 16 na 17 września 1943 roku do okupowanej Polski przerzucono kolejnych cichociemnych. Byli to podporucznik Norbert Gołuński „Bombran”, podporucznik Otton Wiszniewski „Topola” oraz kapitan Bogdan Żórawski „Mistral”. Uczestnicy operacji lotniczej „Neon 2” odlecieli z Anglii na pokładzie samolotu Halifax JN-911 „Z” ze 138. Dywizjonu RAF. Maszyna wystartowała z lotniska RAF Tempsford położonego 75 kilometrów na północ od centrum Londynu. Załogą samolotu dowodził kapitan nawigator Antoni Freyer. Skoczków przyjęła placówka odbiorcza „Wieszak” kilkanaście kilometrów od Mińska Mazowieckiego.
Norbert Gołuński (1919–2000)
Urodził się w Gdańsku, był polskim Kaszubem, obywatelem Wolnego Miasta Gdańska. W 1939 roku rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej przebywał na rejsie na Morzu Północnym. Do 1941 roku pływał w konwojach morskich. Później odbył roczne studia nawigacyjne na Uniwersytecie w Southampton. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie wywiadu morskiego. W ramach operacji lotniczej „Neon 2” został przerzucony do okupowanej Polski.
W kraju otrzymał przydział do samodzielnej ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan” w Oddziale II Informacyjno-Wywiadowczego. Prowadził działania wywiadowcze na terenie III Rzeszy. Podczas powstania warszawskiego był oficerem kontrwywiadu i bezpieczeństwa komendy podobwodu Śródmieście Południe. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po uwolnieniu zameldował się w Londynie. Po demobilizacji postanowił wrócić do Polski. Latem 1947 roku jako kapitan żeglugi wielkiej podjął pracę na statkach Polskich Linii Oceanicznych. Trzy lata później został usunięty z pracy z uwagi na wojenną przeszłość. Do pływania wrócił w 1956 roku.
Otton Wiszniewski (1910–1077)
Przyszedł na świat w Teheranie. Od 1920 roku mieszkał w Warszawie. Przed wojną pracował jako urzędnik państwowy w Kamieniu Koszyrskim. Z uwagi na charakter pracy w 1939 roku nie został zmobilizowany. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-węgierską. Na początku 1940 roku zameldował się we Francji. Służył w III batalionie 2. Pułku Grenadierów Wielkopolskich 1. Dywizji Grenadierów. W czerwcu 1940 roku dostał się do niewoli. Przez osiem miesięcy przebywał w obozie jenieckim. Po ucieczce przedostał się do Wielkiej Brytanii.
Od 1942 roku służył w 2. Dywizjonie Ciężkiej Artylerii Przeciwlotniczej. Wkrótce zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie łączności radiowej. Przerzucie do okupowanej Polski otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Służył jako dowódca plutonu w kompanii radiołączności „Kram” Batalionu „Iskra”. Jednocześnie był zastępcą dowódcy kompanii radiotelegraficznej Komendy Okręgu Warszawa AK. Obsługiwał radiostacje w okolicach Warszawy.
Podczas powstania warszawskiego dowodził plutonem kompanii „Radio” Komendy Okręgu Warszawskiego. Obsługiwał powstańcze radiostacje w Śródmieściu. Pod koniec września otrzymał rozkaz opuszczenia Warszawy. Odtwarzał komórki łączności radiowej w strukturach V Oddziału KG AK. Po wkroczeniu Armii Czerwonej pozostał w konspiracji. Wiosną 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Jesienią po tzw. amnestii został zwolniony. Był szykanowany i bezskutecznie namawiany do współpracy z komunistycznymi służbami.
Bogusław Żórawski (1902–1973)
Pochodził z okolic Łodzi. Po ukończeniu Wydziału Nawigacyjnego Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie w 1922 roku podjął pracę w tej placówce. Latem 1939 roku na pokładzie statku pasażerskiego MS Chrobry wyruszył w rejs do Brazylii. Wybuch drugiej wojny światowej zastał go na morzu, w pobliżu brazylijskiego portu Pernambuco. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii przeszedł do Polskiej Marynarki Wojennej. Kilka miesięcy pracował na placówce wywiadu morskiego w Oranie. Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w Polskiej Szkole Wywiadu działającej pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej.
W okupowanej Polsce otrzymał przydział do zajmującej się wywiadem ofensywnym do ekspozytury „Lombard” Oddziału II (Informacyjno-Wywiadowczy) Komendy Głównej AK na stanowisko zastępca kierownika i szefa inspektoratu sieci wywiadowczych ds. morskich. Podczas powstania warszawskiego służył jako oficer wywiadu Komendy Głównej AK. W sierpniu 1944 roku został zatrzymany przez Niemców. Zdołał zbiec z transportu, jednak po przybyciu do Krakowa został ujęty w czasie łapanki. Trafił na roboty do Niemiec. Po uwolnieniu w 1945 roku udał się do Wielkiej Brytanii. Zdecydował się pozostać na emigracji. W 1969 roku wrócił do Polski. Zginął w 1973 roku w wypadku samochodowym.
