środa,
Jan Wroczyński
4 listopada 1918 roku pułkownik Jan Wroczyński objął stanowisko kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Urodził się 6 czerwca 1876 roku w majątku Ozierany na Wołyniu. Ukończył Korpus Kadetów w Niżnym Nowogrodzie. U schyłku lata 1894 roku rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył Oficerską Szkołę Inżynieryjną, a następnie Mikołajewską Akademię Inżynieryjno Wojskową w Petersburgu, gdzie zdobył tytuł inżyniera wojskowego. Zajmował się budową carskich twierdz. W 1913 roku otrzymał awans do stopnia podpułkownika.
W okresie pierwszej wojny światowej walczył na froncie niemieckim, jego ostatnią funkcją w rosyjskiej armii było stanowisko szefa Wojsk Inżynieryjnych 2 Armii. Po rewolucji w 1917 roku zaangażował się w działalność Związku Wojskowych Polaków na Białorusi. W październiku 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego na Wschodzie po jego kapitulacji w Bobrujsku przedostał się do Warszawy. Latem 1918 roku został członkiem Tajnej Rady Wojskowej w Warszawie, organizacji, która zajmowała się przygotowaniem kadr dla przyszłego Wojska Polskiego.
25 października 1918 roku reskryptem Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego został oficerem Wojska Polskiego w stopniu pułkownika. 4 listopada 1918 roku na mocy decyzji Rady Regencyjnej objął kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych. Był współtwórcą struktur naczelnych władz wojskowych oraz wewnętrznych przepisów regulujących funkcjonowanie Wojska Polskiego. Stanowisko kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych zajmował do 1 marca 1919 roku, krótką przerwą w listopadzie 1918 roku, kiedy na tydzień funkcję tę objął Józef Piłsudski. Jego następcą został generał porucznik Józef Leśniewski.
Wiosną 1919 roku objął stanowisko szefa sztabu Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, wkrótce potem, na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, otrzymał stopień generała podporucznika nadany przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej. 30 października 1919 roku jego awans tymczasowo zatwierdził Naczelny Wódz Józef Piłsudski.
Podczas walk z bolszewikami początkowo był szefem fortyfikacji 1 Armii podległym Wojskowemu Gubernatorowi Warszawy. W 1920 roku zajmował kolejno stanowiska zastępcy komisarza rządu do demilitaryzacji granicy z Niemcami, członka Rady Fortyfikacyjnej, inspektora robót fortyfikacyjnych na wszystkich liniach obrony kraju. Latem 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. Rok później za zasługi otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari oraz Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. 26 października 1923 roku otrzymał tytularny stopień generała dywizji.
Zamieszkał w Warszawie, gdzie zajmował się prowadzeniem przedsiębiorstwa budowlanego. Podczas okupacji hitlerowskiej był członkiem Towarzystwa Patriotycznego. Nie działał w zbrojnym ruchu oporu, jednak rozważano jego kandydaturę na komendanta zjednoczonych sił ruchu oporu. Zmarł 28 kwietnia 1945 roku w Warszawie.
