wtorek,
Franciszek Kornicki
Franciszek Kornicki urodził się 18 grudnia 1916 roku w Wereszynie, w województwie lubelskim. Zmarł 16 listopada 2017 w Worthing, w Wielkiej Brytanii, w wieku stu lat. Był pilotem Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii oraz ostatnim żyjącym dowódcą polskiego dywizjonu z okresu II wojny światowej.
Krótko przed śmiercią, we wrześniu 2018 roku, Franciszek Kornicki zwyciężył w plebiscycie Muzeum Królewskich Sił Powietrznych (RAF) i dziennika „The Telegraph” na bohatera wystawy na stulecie RAF. W internetowym głosowaniu Polak nie dał żadnych szans swoim brytyjskim kolegom – zdobył 325 tysięcy głosów – szesnaście razy więcej niż łącznie wszyscy pozostali rywale. Franciszek Kornicki był człowiekiem skromnym, nie krył swojego zaskoczenia wynikami plebiscytu, przypominał, że był tylko „jednym z bardzo wielu”.
Franciszek Kornicki ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. W sierpniu 1939 roku był pilotem 162 Eskadry Myśliwskiej w III/6 dywizjonie myśliwskim Wojska Polskiego. W kampanii wrześniowej wykonał kilka lotów bojowych. Po agresji sowieckiej ewakuował się do Rumunii. Podobnie jak wielu polskich pilotów ostatecznie trafił do Francji. Po klęsce francuzów, na pokładzie statku odpłynął do Wielkiej Brytanii.
Pobyt w Wielkiej Brytanii rozpoczął się od nauki języka angielskiego. We wrześniu 1940 został pilotem 307 Dywizjonu Myśliwskiego Nocnego. 11 października trafił do Dywizjonu 303. Od początku 1941 służył w nowo sformowanym Dywizjonie 315. 12 lutego 1943 w wieku zaledwie 26 lat został dowódcą Dywizjonu 308 – najmłodszym dowódcą dywizjonu Polskich Sił Powietrznych. W maju 1943 powierzono mu dowództwo Dywizjonu 317.
Od stycznia 1944 roku nie otrzymywał przydziałów wiążących się z lataniem – wykonywał zadania oficera łącznikowego. Od maja 1944 odbywał półroczny kurs w Wyższej Szkole Lotniczej Polskich Sił Powietrznych. Później pracował w Dowództwie 84 Grupy Drugiej Floty Lotnictwa Taktycznego RAF w Holandii i Belgii. Za zasługi wojenne otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari oraz trzykrotnie Krzyż Walecznych. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii.
