środa,
Bogusław Wolniak
Bogusław Ryszard Wolniak urodził się 9 marca 1907 roku w Warszawie. Uczył się w Gimnazjum Państwowym w Zawierciu, w 1922 roku przeniósł się do Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie. W 1926 roku zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Szkoły Podchorążych Saperów. Po jej ukończeniu otrzymał awans do stopnia podporucznika i przydział na stanowisko dowódcy kompanii w Pułku Radiotelegraficznym. Później służył w kilku jednostkach łączności, w 1939 roku był dowódcą stacji radiotelegraficznej nr 5 w Starogardzie Gdańskim w stopniu kapitana.
Podczas kampanii wrześniowej przeszedł szlak bojowy stacji nr 5. Po wkroczeniu Armii Czerwonej zgodnie z rozkazem przeszedł do Rumunii. 28 stycznia 1940 roku zameldował się we Francji. Odbył kurs łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności w Wersalu i objął stanowisko zastępcy dowódcy łączności dywizyjnej 4. Dywizji Piechoty. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył jako zastępca dowódcy łączności 1 Brygady Strzelców, a następnie w centrum radiowym Sztabu Naczelnego Wodza.
Zgłosił się do służby w kraju i przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i łączności radiowej. 22 kwietnia 1942 roku złożył przysięgę na rotę Armii Krajowej. Został instruktorem łączności Ośrodka Wyszkolenia Sekcji Dyspozycyjnej Oddziału Specjalnego Sztabu Naczelnego Wodza, zajmował się szkoleniem cichociemnych. 1 marca 1944 roku otrzymał awans do stopnia majora.
W nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku w ramach operacji lotniczej „Wildhorn III” („Most 3”) został przerzucony do kraju. Razem z nim w okupowanej Polsce wylądowali porucznik Jan Nowak „Zych”, podporucznik Leszek Starzyński „Malewa” oraz kapitan Kazimierz Bilski „Rum”. Operacja miała dramatyczny przebieg. Podczas próby startu okazało się, że samolot ugrzązł w błocie i nie może ruszyć się z miejsca. Rozważano zniszczenie maszyny, jednak po prowizorycznych pracach polegających na wykopaniu rowów pod kołami i podłożeniu w nich desek z rozebranej furmanki udało się odlecieć. W drogę powrotną zabrano cenną zdobycz polskiego podziemia, części rakiety V-2.
Po krótkiej aklimatyzacji do życia w warunkach okupacji otrzymał przydział do Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK. Podczas powstania warszawskiego służył w Dowództwie Wojsk Łączności w Śródmieściu. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec. Po uwolnieniu wrócił do Polski. Wznowił działalność konspiracyjną jako szef łączności technicznej Komendy Głównej Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj w Warszawie. 23 czerwca 1945 roku został aresztowany przez komunistyczne służby. W tym samym roku po tzw. amnestii został zwolniony. Zmarł 31 marca 1986 roku w Gliwicach.
