niedziela,
Bitwa pod Chojnicami 1657
Podczas potopu szwedzkiego 2 stycznia 1657 roku w okolicy Chojnic doszło do starcia pomiędzy wojskami polskimi i szwedzkimi.
W czasie VI wojny polsko-szwedzkiej w latach 1655–1660 miało miejsce wiele zwrotów akcji. Po początkowych wielkich sukcesach armii szwedzkiej Polacy stopniowo odzyskali inicjatywę. Ciągła wojna podjazdowa prowadzona przez oddziały partyzanckie przynosiła Szwedom bolesne straty, sukcesy odnosiły także regularne wojska Rzeczypospolitej, szwedzki król Karol Gustaw tracił opanowane wcześniej tereny. Pod koniec 1656 roku Szwedzi dowiedzieli się o możliwości uderzenia ze strony Dani i wycofali z Polski część swoich oddziałów.
W tym samym czasie francuski dyplomata Antonie de Lumbres w imieniu ówczesnego pierwszego ministra Francji kardynała Julesa Mazariniego prowadził rozmowy zmierzające do zawarcia między Polską a Szwecją. Polski król Jan Kazimierz prowadził z nim pertraktacje w okolicach Gdańska. Pod koniec 1656 roku Szwedom udało się odciąć Gdańsk od reszty kraju. Do Jana Kazimierza zmierzała jego żona, królowa Ludwika Maria. Karol X Gustaw chciał ją przepuścić, jednak polska królowa nie skorzystała z uprzejmości nieprzyjaciela i o pomoc zwróciła się do stacjonującego w Piotrkowie Trybunalskim Stefana Czarnieckiego.
Czarniecki na wezwanie Ludwiki Marii przybył do Wolborza. Wkrótce dołączyły do niego wojska koronne hetmana wielkiego Stanisława „Rewery” Potockiego i hetmana polnego Stanisława Lanckorońskiego. Było to łącznie około dziesięciu tysięcy żołnierzy. Polacy ze swoją królową ruszyli w stronę Gdańska. Nocą z 2 na 3 stycznia wyprawę niespodziewanie zaatakowała szwedzka przednia straż prowadzona przez pułkownika Rutgera von Aschenberga. Był to stosunkowo nieduży oddział liczący niecałe tysiąc ludzi, jednak efekt zaskoczenia spowodował, że Ludwika Maria znalazła się w wielkim niebezpieczeństwie i musiała uciekać.
Polskie oddziały dysponujące wielką przewagą liczebną szybko zdążyły zapewnić bezpieczeństwo swojej królowej, a Szwedzi zaczęli się wycofywać. W pościgu Czarniecki zadał im wielkie straty, wybijając ⅓ szwedzkich żołnierzy, jednak wobec nadciągających sił głównych Karola Gustawa, Polacy wycofali się w stronę Nakła. 7 stycznia stanęli w Grocholinie. Królowa popierana przez Czarnieckiego nadal chciała wydostać Jana Kazimierza z Gdańska, ale hetmani sprzeciwili się temu, twierdząc, że żołnierze są wygłodzeni i nieopłaceni. Ludwika Maria obiecała z własnych pieniędzy wypłacić 120 tysięcy talarów żołdu i wyprawa doszła do skutku. 26 lutego 1657 roku Czarniecki przywiózł króla do Kalisza.
