wtorek,
Bitwa pod Cecorą
Podczas wyprawy Zamoyskiego do Mołdawii, w dniach 19–20 października 1595 roku rozegrała się bitwa pod Cecorą.
Latem 1595 roku oddziały armii koronnej pod komendą hetmana wielkiego koronnego Jana Zamoyskiego wkroczyły do Mołdawii. 27 sierpnia żołnierze Rzeczypospolitej zajęli Chocim. Zamoyski ruszył na stolicę Hospodarstwa Mołdawskiego – miasto Jass. Po opanowaniu stolicy Polacy osadzili na tronie hospodarskim Jeremiego Mohyłę. Mohyla miał związki z Polską, m.in. polskie szlachectwo, i zobowiązał się do uległości wobec Rzeczypospolitej. Plan Zamoyskiego przewidywał utworzenie z Mołdawii państwa buforowego, które stanowiłoby ochronę przed atakami Turków. Kolejnymi takimi państwami miały być Siedmiogród i Wołoszczyzna.
Poczynania Polaków w Mołdawii nie uszły uwagi Imperium Osmańskiego. W tym czasie sułtan Mehmed III zajęty był walką z hospodarem Wołoszczyzny Michałem Walecznym, dlatego z interwencją wyruszyła armia tatarska dowodzona przez chana krymskiego Ğazı II Gireja. Wspierały ją posiłki tureckie, łącznie Ğazı II Girej miał do dyspozycji około dwudziestu pięć tysięcy ludzi. Aby zagrodzić Tatarom drogę do stolicy Hospodarstwa Mołdawskiego, wojska Zamoyskiego przeprawiły się przez rzekę Prut i założyły w okolicach miejscowości Cecora warowny obóz. Znajdował się on w zakolu rzeki. Tył i boki chroniła woda, z przodu zbudowano wał. Oddziały Zamoyskiego liczyły nieco ponad siedem tysięcy żołnierzy.
18 października wieczorem pod Cecorę dotarły pierwsze oddziały armii chańskiej. Stoczono kilka pomniejszych walk. Kolejnego dnia do szturmu ruszyły główne siły Ğazı II Gireja. Ich ataki kończyły się bez efektów. Polskie wypady przynosiły Tatarom duże straty. 20 października sytuacja nie uległa zmianie, nadal oddziały chana ponosiły straty, a szturm był bezskuteczny. Ğazı II Girej doszedł do wniosku, że nie jest w stanie pokonać Zamoyskiego i przystąpił do rokowań.
21 października podpisano porozumienie. Tatarzy uznali władzę Jeremiego Mohyły i wyrazili zgodę na pobyt polskich wojsk w Mołdawii. Dwa dni później armia chańska ruszyła do odwrotu.
