czwartek,
Związek Legionistów Polskich
30 maja 1918 roku powołano organizację skupiającą byłych żołnierzy Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego. Jej celem było organizowanie pomocy inwalidom wojennym, podtrzymywanie kontaktów między weteranami, współpraca z podobnymi stowarzyszeniami. Pierwszym komendantem Związku został Edward Rydz-Śmigły. Zarząd główny organizacji miał swoją siedzibę w Warszawie przy ulicy Jana Matejki 3. W latach 1922–1931 odbywały się coroczne Zjazdy Legionistów.
Podczas okupacji hitlerowskiej Związek został zdelegalizowany przez Niemców. Nieformalnym konspiracyjnym kontynuatorem Związku Legionistów Polskich była „Grupa Oleandry”. Po drugiej wojnie światowej ze względów politycznych organizacja nie mogła działać oficjalnie. W 1947 roku decyzją komunistycznych władz organizacja została rozwiązana, wykreślona z rejestru stowarzyszeń, a jej majątek przejęło państwo.
Krakowskie środowisko legionowe na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych nieformalnie reaktywowało Związek Legionistów Polskich. W sześćdziesiątą rocznicę wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej, 6 sierpnia 1974 roku, jako prezesa honorowego Związku wybrano generała Mieczysława Boruta-Spiechowicza. Członkowie Związku corocznie organizowali spotkania opłatkowe. W dniach 19 marca (imieniny Józefa Piłsudskiego), 12 maja (rocznica śmierci Marszałka), 6 sierpnia (rocznica wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej) oraz 11 listopada (Święto Niepodległości) odbywały się uroczyste msze święte.
3 sierpnia 1990 roku Sąd Wojewódzki w Krakowie zarejestrował stowarzyszenie pod nazwą Związek Legionistów Polskich. Siedziba stowarzyszenia znalazła się w krakowskim Muzeum Czynu Niepodległościowego. Organizacja odwołuje się do tradycji Związku Legionistów Polskich, jednak nie jest jego prawnym kontynuatorem.
