niedziela,
Władysław Abramowicz
Władysław Abramowicz urodził się 20 marca 1902 roku w Wierciszewie w okolicach Wizny niedaleko Łomży. Ukończył w 1923 roku gimnazjum w Łomży, a rok później Szkołę Podchorążych w Warszawie. W latach 1925–1926 uczył się w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. 15 sierpnia 1926 roku otrzymał stopień podporucznika i rozpoczął służbę w 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Dwa lata później został awansowany do stopnia porucznika kawalerii. W 1934 roku otrzymał przydział do 10 Pułku Ułanów Litewskich. Z początkiem 1936 roku został rotmistrzem.
W szeregach 10 Pułku Ułanów Litewskich brał udział w kampanii wrześniowej. Dowodził szwadronem. W pierwszych dniach wojny uczestniczył w wypadzie do Prus Wschodnich do miejscowości Bialla. 9 września został ciężko ranny. W październiku 1939 roku walczył w bitwie pod Kockiem. Za wojnę obronną był wnioskowany do Orderu Virtuti Militari. Po kapitulacji uniknął niewoli.
W czasie okupacji hitlerowskiej był członkiem Armii Krajowej. Był oficerem Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej w I Obwodzie "Radwan" w Śródmieściu. Brał udział w powstaniu warszawskim. Uczestniczył w walkach w Śródmieściu. Początkowo dowodził odcinkiem taktycznym „Litwin”. Pod koniec sierpnia po reorganizacji na stanowisku tym zastąpił go podpułkownik Władysław Garlicki, a rotmistrz Abramowicz został zastępcą dowódcy odcinka. 17 września 1944 roku otrzymał awans do stopnia majora. 2 października został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. Wcześniej, we wrześniu, otrzymał Krzyż Walecznych.
Po upadku powstania trafił do niemieckiego obozu jenieckiego. Po wojnie wrócił do Polski i zamieszkał w Sopocie. Zmarł 11 sierpnia 1973 roku w Inowrocławiu.
