niedziela,
Generał Tadeusz Malinowski
Tadeusz Malinowski urodził się 14 lipca 1888 roku w Wadowicach. W młodości swoją przyszłość wiązał z prawem. Studiował w Krakowie. Karierę prawnika przekreślił wybuch pierwszej wojny światowej. Od sierpnia 1914 roku rozpoczął służbę w Legionach Polskich. Po traktacie brzeskim przeszedł na wschód i dołączył do II Korpusu Polskiego. Po bitwie kaniowskiej został internowany przez Niemców. Uciekł z internowania i przedostał się do Francji.
Objął stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera. W 1919 roku razem z Błękitną Armią przybył do Polski. Na początku czerwca otrzymał awans na podpułkownika. Od sierpnia kierował Sekcją „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Zadaniem tej komórki było włączenie Armii Hallera w struktury Wojska Polskiego. Latem 1920 roku został oficerem Sztabu Armii Ochotniczej. Od sierpnia pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów.
Po wojnie polsko-bolszewickiej pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych, a następnie w Sztabie Generalnym. W 1925 otrzymał przydział na stanowisko dowódcy 52 pułku piechoty w Złoczowie. Dwa lata później został dowódcą piechoty dywizyjnej 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku. Od stycznia 1930 roku dowodził 17 Wielkopolską Dywizją Piechoty w Gnieźnie. W tym samym roku otrzymał stopień generała brygady ze starszeństwem. W 1936 został zastępcą Szefa Sztabu Głównego i kierownikiem Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczpospolitej (SeKOR) – jednego z głównych organów dowódczych armii. W przededniu wojny SeKOR stał się głównym ośrodkiem planującym i dyspozycyjnym w sprawach ekonomicznych państwa. Rozbudowa przemysłu i produkcja była planowana z uwzględnieniem potrzeb wojennych. W 1936 roku wszyscy ministrowie zostali zobowiązani do uzgadniania z SeKOR każdej sprawy w jakikolwiek sposób wiążącej się obronnością państwa.
Po klęsce wrześniowej pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych we Francji. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii otrzymał podobne zadanie jako szef Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1942 roku był I zastępcą wiceministra obrony narodowej. Po wojnie pozostał na emigracji. W latach 1945-1947 był członkiem Komisji Doradczej Naczelnego Wodza. Kierował także pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy.
We wrześniu 1946 roku znalazł się pośród 76 oficerów pozbawionych obywatelstwa polskiego przez władze komunistyczne. Na tej liście znaleźli się m.in. generałowie: Anders, Masny, Maczek, Kopański i Chruściel. W przypadku Malinowskiego decyzja ta została odwołana w 1971 roku. Generałowi Andersowi obywatelstwo przywrócono dopiero w marcu 1989 roku.
Tadeusz Malinowski zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie.
